Helpen! Er is een olifant op mijn hoofd per dag in het leven van een migraine
Share
Er is niets leuks aan migraine.
Als werkende moeder van drie jonge kinderen, is er niets dat ik vrees voor meer dan een dag met deze slopende aandoening. In een leven vol eisen, is het een uitdaging om de tijd en ruimte te vinden die nodig zijn om goed voor mezelf te zorgen wanneer een migraine zijn lelijke kop opsteekt.
Als je daar bent geweest, weet je dat migraine hun eigen speciale manier hebben om andere eisen te overtreffen die het leven op een bepaalde dag voor jou kan hebben. Ik zie ze graag als de in-your-face, bazige olifant in de kamer die je niet zou kunnen negeren als je het probeerde.
Dit is hoe het is als je voor vandaag opduikt?
6:58 a.m.
Voordat ik zelfs mijn ogen heb geopend, weet ik dat ze er is. Ik merk aan de verpletterende, constante druk in mijn hoofd dat mijn Mellie terug is. En ja, ze is zo gewoon dat ze een naam heeft. Een olifant kan met verrassende sluipen bewegen, vooral 's nachts, en helaas heeft ze vandaag geplukt om haar ongewenste verschijning te maken.
7 uur
Ik heb die laatste twee minuten volkomen stil gelegen, hopende tegen de hoop in dat misschien Mellies aankomst een droom was geweest of dat ze door een wonder van de natuur vrijwillig zou vertrekken. Geen geluk.
Ik vrees voor het openen van mijn ogen - ik weet de onvermijdelijke pijn die zal volgen - maar ik word gedreven door de behoefte om de oude olifant in de kamer aan te spreken voordat ze voor goed in orde komt. Ik heb enige ervaring met dit soort olifanten, zie je. En in de loop van de jaren heb ik een paar trucjes geleerd om effectief met ze om te gaan. Mellie the Migraine is misschien formidabel, maar ze zal haar match in mij ontmoeten.
7:02 uur
Ik zit vast tussen een rots en, nou ja, de kont van een olifant. Als ik mijn betrouwbare hoofdpijnremedie zoek - die ik op mijn nachtkastje bewaar voor alleen dit soort situaties - weet ik dat het niet mooi zal zijn. Alleen de geringste beweging zal waarschijnlijk de woede van Mellie inleiden.
Maar als ik dat niet doe, ben ik bang voor de escalatie die zou kunnen ontstaan. U ziet dat ik soms heb gekozen om gewoon een dutje te doen in plaats van medicijnen te gaan nemen, ik heb een heel olifantenfeest op mijn schedel gewekt. Die herinneringen zijn genoeg om me in actie te dwingen.
Ooit zo subtiel, sta ik een beetje op. Mellie kreunt. Ik neem mijn medicijnen, water, en eet een paar crackers om mijn maag zo snel en met zo weinig mogelijk beweging te verlichten.
7:14 uur
Mijn man komt binnen om zich aan te kleden, maar als hij Mellie met mij ziet, zegt hij geen woord. Hij trekt eerbiedig terug en brengt me een verkoudheidspak. Ik ben stil dankbaar.
7:42 a.m.
De laatste 40 minuten waren de ergste. Heb ik 40 minuten gezegd? Omdat het 40 dagen duurde.
Als je eenmaal iets hebt ingenomen voor een migraine, kun je alleen maar hopen en wachten. Het koude pakket helpt bij het ongemak, maar er is geen beweging of verschuiving onder het gewicht van een olifant, zie je. Je hoeft niets anders te doen dan de seconden tellen tikken op het koor van pulserende drums in je hoofd.
7:46 uur
Ik ben voorlopig blij om te zeggen dat Mellie het aas heeft gepakt! De medicijnen dringen zich in, en ze is voldoende verschoven zodat ik lang genoeg kan opstaan om mijn kinderen naar school te krijgen. Mellie trekt haar wenkbrauwen op, wat aangeeft dat ze het niet goedkeurt. Ik steek mijn tong naar haar uit en ga door.
8:21 uur
De kinderen gaan naar school en ik beschouw mijn ontbijtopties. Ik hoor de vage bewegingen van Mellie. Ik kan zien dat ze niet gelukkig is. Haar onheilspellende aanwezigheid maakt me altijd van eten af, maar ik dwing wat toast en yoghurt af en probeer mezelf af te leiden met wat e-mails.
9:13 uur
Mellie valt de woonkamer in, kondigt aan dat ze nog niet klaar is om te vertrekken en eist dat ik me terugtrek in de duisternis en stilte van mijn slaapkamer.
11:15 uur
Je zou denken dat een drukke moeder de kans zou genieten om overdag een dutje van twee uur te doen. Dit is niet zo'n dutje. Ik word wakker met duizend keer erger. Ik MOET verplaatsen. Al dat gewicht op mijn hoofd en twee absoluut nog uren later, mijn nek is stijf, mijn lichaam doet pijn en mijn rechterarm is in slaap gevallen.
Om 17.17 uur
Na twee minuten van mezelf opdringen, besluit ik ervoor te gaan! In een klap sta ik op, schud de maximale dosis medicijnen in mijn hand, slik het water naar beneden en dwing een paar crackers naar beneden.
Mellie trompetteert en dreigt haar vrienden uit te nodigen. Ze jankt, stuntelt boos en snakt naar me om weer naar beneden te komen. Ik gehoorzaam, maar ze zal wraak nemen. Dit is het hoogtepunt van haar toorn. Ik heb haar beledigd met mijn bewegingen en ze verplettert mijn hoofd alsof ze een punt heeft om te bewijzen. Ik rol wat pepermuntolie op mijn hoofd als een vredesoffer en leg het in.
12:06 uur
Pogingen om te slapen in mijn huidige staat van onbehagen zijn nutteloos geweest, maar ik ben voorlopig hoopvol dat Mellie is beïnvloed door de laatste medicatie.
Helaas zeggen de regels dat ik hier gewoon blijf liggen, dus dat doe ik ook.
12:29 uur
Mijn man komt thuis van zijn werk en brengt me een vers ijspak, een kopje thee en een broodje. Ik heb vaag honger, wat een goed teken is. En terwijl ik subtiel zijn aanbod consumeer, merk ik een ver verwijderde blik in Mellie's ogen - alsof ze ergens anders te vinden is, of misschien is ze gewoon doodsbang om met me rond te hangen.
Ik ken die blik, en ik ben bijna duizelig van hoop - maar ik weet uit het verleden hoe grillig een olifant kan zijn, dus gebruik ik een laatste trucje?
15.00 uur
Ik heb een hele dag bij Mellie doorgebracht en dat is voldoende.
De seconde dat ik mijn ogen open, weet ik dat mijn powerslaap geslaagd is. Mellie is weg. Noem het stom geluk, noem het het lot, noem het wat je maar wilt, maar ik zeg het graag de overwinning. Vaker wel dan niet, eindigt mijn tijd doorgebracht met Mellie met een gigantisch dutje zoals dat ik net heb gehad.Ik weet niet of ze zich verveelt als ik bewusteloos ben of wat het is, maar als je het plotselinge vertrek van een olifant voelt, vind ik het verstandig om de deal af te sluiten met een paar stevige slaapuren.
Na Mellie's bezoek is er altijd een beetje een verdoving om door te duwen, maar vandaag ben ik dankbaar dat ze op tijd haar verlof heeft genomen om de kinderen te begroeten die thuiskomen van school. Later, Mellie!
Ik heb mijn migraine gepersonifieerd tot een (enigszins) lieve olifant, die me helpt om dagen als deze door te komen. Maar in alle ernst zijn migraine geen grap. Ze zijn op zijn minst slopend.
En als een moeder kan ik me zeker identificeren met iemand die de dagelijkse sleur niet tolereert als het gaat om het maken van tijd om voor jezelf te zorgen als een migraine toeslaat. Maar hoe moeilijk het ook is, jezelf de zorg geven die je nodig hebt is zo belangrijk. Voor mij werkt een combinatie van dutten, medicatie, wat pepermuntolie en tijd alleen goed. Misschien vindt u dat iets anders de truc voor u doet.
Hoe dan ook, de beste wensen bij het inpakken van die olifanten. En als je een geliefde hebt die leeft met chronische migraine, weet dan dat ze je liefde en steun kunnen gebruiken. Als een olifant de hele dag op je hoofd zit, is het bijna onmogelijk om iets anders te doen.
Wens iedereen die uit de eerste hand ervaring heeft met het leven met migraine een olifantenvrije dag!
Adele Paul is een redacteur voor FamilyFunCanada.com, schrijver en moeder. Het enige waar ze meer van houdt dan een ontbijtsessie met haar besties is 8 uur 's morgens. knuffeltijd bij haar thuis in Saskatoon, Canada. Zoek haar op www.tuesdaysisters.com.
