8 manieren waarop ik leerde de controle over mijn IBS te nemen

Prikkelbare darmsyndroom: het is een nogal onsympathieke term voor een even onsympathieke toestand.

Ik werd gediagnosticeerd op een nogal sombere avond, op de leeftijd van 14, na maandenlang te hebben geleden aan wat ik alleen toen beschreef als permanente voedselvergiftiging. Navigeren in het tienerleven is moeilijk genoeg zonder een aandoening die je gebonden houdt aan de badkamer en je nogal zelfbewust voelt van je onbeheersbare ingewanden.

Na verschillende tests en beoordelingen heeft de arts nogal nonchalant verklaard: "Het is gewoon IBS."

Ik kreeg een folder, een recept voor antispasmodica en naïef dacht ik dat mijn problemen snel voorbij zouden zijn. In werkelijkheid waren ze nog maar net begonnen. In de tien jaar sinds mijn diagnose heb ik alles geprobeerd en getest wat beweert IBS te helpen. Van antidepressiva, laxeermiddelen, pepermuntolie, natuurlijke supplementen en zelfs hypnotherapie.

Uiteindelijk besefte ik dat het belangrijkste aspect van het beheer van mijn IBS geen medicatie of remedie was, maar ikzelf en hoe ik het benader. Hier zijn enkele van de lessen die ik dankbaar ben om te zeggen dat ik onderweg heb geleerd:

1. Ik heb geleerd me geen zorgen te maken over wat mensen denken

Verlegenheid en stress kunnen een zeer negatieve invloed hebben op uw kwaliteit van leven en uw IBS verergeren. Ik bracht jaren door op school en vroeg me af wat mensen zouden denken als ik snel naar buiten moest en naar het toilet moest gaan. Ik was ervan overtuigd dat het hele klaslokaal mijn maag kon horen rinkelen toen we een examen aflegden.

Maar jaren later ontdekte ik al snel dat niemand iets wijzer was geweest. Iedereen is zo verteerd door zijn eigen leven en zijn persoonlijke zorgen dat hij zelden aan de jouwe denkt. Slechts één keer was ik het doelwit een negatieve opmerking en terugkijkend sprak het feit dat ze genoeg gaven om te reageren meer over hen en hun eigen geluk (of gebrek daaraan) dan ik en mijn IBS.

Toen ik eindelijk besefte dat ik niet kon controleren wat andere mensen dachten, en dat het daarom een ​​verspilling van energie was om zich daar zorgen over te maken, voelde het alsof een last was opgeheven.

Een handige kleine oefening die ik vroeger deed om dit te bestrijden was om op een bank in een park te zitten en mensen te kijken. Terwijl mensen voorbij lopen, neem de tijd om je af te vragen welke zorgen en stress ze die dag kunnen hebben. Net als jij hebben ze allemaal iets in hun hoofd. Hun innerlijke onrust is niet de jouwe, en de jouwe ook niet.

2. Ik leerde er open over te zijn

Toen ik volwassen werd, dacht ik dat lijden in stilte mijn enige echte optie was. Het leek niet echt gepast om in de schoolkantine te beginnen met het bespreken van de stoelgang, en ik wist niet zeker of mijn vrienden echt zouden begrijpen wat ik doormaakte.

Terugblikkend, wou ik dat ik een manier had gevonden om het onderwerp met een goede vriend aan te snijden, want een sidekick hebben die wist wat er aan de hand was, zou een echte hulp geweest zijn. Toen ik 18 was, eindelijk? via een blogpost en de ondersteuning was overweldigend. Zoveel collega's en klasgenoten hadden ook geleden. Ik had geen idee. Mensen begonnen me te benaderen op evenementen om te praten over hun symptomen en hoe vergelijkbaar ze waren met de mijne.

Plotseling kon ik opgelucht ademhalen dat het niet mijn? Vuile kleine geheim was? meer. Het is vermoeiend om het voor jezelf te houden, dus zorg ervoor dat iemand die je vertrouwt, vertrouwt!

3. Ik leerde de controle los te laten

Een van de grootste realiteiten van IBS is dat je het soms niet kunt besturen. En het gevoel van controle over je eigen lichaam is extreem eng. Je weet niet zeker of het een datum gaat verstoren, een sociaal diner verpest of een reis naar de bioscoop verstoort.

Maar leren leven met dat gebrek aan controle is de sleutel tot het terugwinnen van controle. (Als dat geen paradox is, weet ik niet zeker wat het is.) Omdat leven met IBS vaak een catch-22 is. U maakt zich zorgen over het feit dat uw symptomen opvlammen, waardoor deze symptomen onveranderlijk oplaaien.

Mijn advies? Probeer vooruit te plannen om jezelf gerust te stellen, en probeer niet te diep na te denken over de? Wat als.? Als mensen hebben we een aangeboren verlangen om situaties onder controle te houden en ons voor te bereiden op wat voor ons ligt. Maar soms is dit contraproductief, omdat we onszelf gaan inzetten? Vechten of vluchten? modus zonder in die staat te hoeven zijn.

Als je voelt dat je uit je diepte gaat, haal dan een paar keer diep adem, drink wat water, tel tot tien en laat het moment verdwijnen. Je komt wel goed, dat beloof ik!

4. Ik heb geleerd om naar de positieve kanten te kijken

Oké, zo toegegeven, dit is moeilijk om te doen als je op een toilet zit, met pijnlijke maagkrampen en een opgeblazen gevoel. Ik weet zeker dat zelfs Amy Schumer dit soort situaties niet in de schijnwerpers kon plaatsen. In zijn geheel is het echter belangrijk om optimistisch te blijven en IBS niet als persoon te laten omringen.

Toen mijn IBS voor het eerst oplichtte om 14 uur, begon dit overweldigende gevoel van drive en passie ook. Ik wilde een journalist worden, ik hield van schrijven en ik hield van verhalen vertellen. En ik liet deze symptomen niet beheersen.

Mijn IBS betekende vaak dat ik lange periodes van school moest gaan of colleges moest missen. In periodes waarin leeftijdgenoten zich verveelden, feesten of klagen over hun werklast, was ik best dankbaar dat mijn IBS me nog meer aan het werk bracht. Ik wilde het me niet laten slaan - en terugkijkend ben ik zo dankbaar voor dit gevoel van drive dat het me gaf.

5. Ik heb geleerd dat medicatie niet altijd het antwoord is

Of ik nu vrij verkrijgbaar of alleen op recept ben, ik heb vrijwel elk IBS-medicijn op de markt geprobeerd. Ik dacht aanvankelijk dat ik een wondermiddel zou gaan vinden, maar na een paar jaar was ik sceptisch geworden. Medicijnen maakten mijn symptomen vaak erger of maskeerden ze gewoon helemaal.Net als die keer kreeg ik diarree-tabletten met extreme sterkte voor mijn 12-plus per dag uitstapjes naar het toilet, alleen voor hen om me de andere kant op te laten gaan. (Twee weken zonder darmmoment is niet leuk.)

Dit zal niet voor iedereen het geval zijn. Ik weet bijvoorbeeld dat veel mensen pepermuntolie vinden die erg nuttig is. Voor mij is het echter niet effectief. In plaats daarvan is de sleutel tot het voorkomen van een terugval van symptomen het identificeren van mijn triggervoedingen, het beheersen van mijn stressniveaus en het controleren of mijn darmflora gezond is.

Ik neem nu dagelijks probiotica (Alflorex in het Verenigd Koninkrijk, en staat bekend als Align in the United States) die helpen het evenwicht in mijn onderbuik te handhaven. In tegenstelling tot andere probiotica hoeven ze niet in de koelkast te worden bewaard, dus zijn ze geweldig als je constant onderweg bent. Bovendien zijn ze effectief, ongeacht het tijdstip van de dag waarop u ze neemt (met of zonder voedsel).

Meer informatie over probiotica "

Ik raad aan om te experimenteren door elke mogelijke oplossing een maand te geven om zijn magie te bewerken. Het is gemakkelijk om het op te geven na een paar weken dat het niet werkt, maar helaas is er geen enkele oplossing voor IBS, dus consistentie is de sleutel.

6. Ik heb geleerd om af te stemmen op mijn lichaam

Eén ding waar ik mijn IBS dankbaar voor ben, is dat het me heeft gedwongen echt contact te maken met mijn eigen lichaam. Als je een dergelijke situatie hebt, wordt je je al snel bewust van wat voedsel slecht doet, hoe je je voelt in bepaalde situaties en hoe stress het snel kan overnemen.

Het bijhouden van een voedingsdagboek kan erg nuttig zijn voor het ontwikkelen van deze verbinding met je lichaam (vooral als je vergeetachtig bent zoals ik), en het kan je echt inzicht geven in de oorzaken van opflakkeringen van je symptomen. Noteer alles wat u in een periode van 24 uur heeft geconsumeerd en voel hoe u zich, symptoomgericht, voelt na elke maaltijd en aan het einde van de dag. Na een week of wat zul je al snel patronen zien die je triggers kunnen helpen elimineren.

7. Ik heb geleerd om mijn stressniveaus te beheersen

Stress is waarschijnlijk het moeilijkste om te leren beheersen, want het lijkt voor het grootste deel gewoon opduiken wanneer je het het minst wilt of verwacht. Beseffen dat stress een natuurlijk onderdeel van het leven is, is de sleutel. Het gaat meer om hoe u erop reageert die van invloed is op uw IBS.

Cognitieve gedragstherapie (CGT) was een enorme hulp om te erkennen dat stress en zorgen een natuurlijk bijproduct van het leven zijn, en dat ik de manier waarop ik fobieën behandel, moest veranderen. Wanneer een stressvolle gedachte opkomt, vraag ik me af:? Maakt zorgen over deze situatie het nog beter? Als het antwoord is? Nee ,? dan liet ik de zorgen verdwijnen.

Het gaat niet om lui zijn of niet om geven - het gaat erom te identificeren wat wel en niet productief is. In een stressvolle situatie is het nuttig om jezelf eraan te herinneren dat je alleen je acties en reacties kunt besturen, die van niemand anders. Doe het rustig aan en probeer je angsten niet met je weg te laten lopen.

8. En tot slot, ik heb geleerd dat wat erin gaat, naar buiten moet komen

Pas de afgelopen jaren heb ik volledig begrepen hoeveel invloed voedsel heeft op uw symptomen. Het kostte me echter een punt waarop ik 's nachts niet kon slapen omdat de maagkrampen zo pijnlijk waren, voordat ik daadwerkelijk actie ondernam.

Na een eliminatiedieet van drie maanden, leerde ik dat zuivel en eieren mijn symptomen verergerden en verdwenen ze zonder gedoe uit mijn dieet. Ik dacht dat het moeilijk zou zijn om kaas en chocolade op te geven (voorheen mijn twee favoriete dingen in de hele wereld), maar het was veel gemakkelijker dan ik had gedacht, omdat mijn motivatie was om me beter te voelen.

Mensen zeggen dingen als: "Het leven leeft gewoon niet zonder ijs en chocolade !? Maar ik weet zeker dat elke IBS-lijder dit zal weten, dus je zult alles proberen om controle over je lichaam te krijgen. Als zoiets eenvoudigs als het vermijden van zuivelproducten is wat u moet doen, doet u het. Het FODMAP-dieet kan een goed startpunt zijn om bepaalde dingen te elimineren en te zien of ze een positief of negatief effect hebben wanneer je ze opnieuw introduceert.

Door de bovenstaande tips te volgen, heb ik het voor elkaar gekregen om gedurende vier maanden volledig symptoomvrij te zijn en bijna twee jaar vrijwel zonder problemen. Het is even wennen, maar ik ben gaan accepteren dat IBS een 'gezondheidsprobleem' is waarmee ik kan leren leven. Maar mijn IBS definieert mij niet, noch definieert het jou - en dat is wat je moet onthouden!

(Oh, en FYI, het leven is absoluut de moeite waard om te leven zonder ijs en chocolade!)

---

Scarlett Dixon is een Britse journalist, lifestyle-blogger en YouTuber, die netwerkevenementen organiseert in Londen voor bloggers en experts op het gebied van sociale media. Ze heeft er alle belang bij zich uit te spreken over alles wat als taboe kan worden beschouwd en over een lange lijst met emmers. Ze is ook een enthousiaste reiziger en heeft een passie voor het delen van de boodschap die IBS niet nodig heeft om je tegen te houden in het leven! Bezoek haar website en tweet haar @Scarlett_London!