Wat is een supracondylaire fractuur?

Overzicht

Een supracondylaire fractuur is een verwonding aan de humerus of het bovenarmbeen, op het smalste punt, net boven de elleboog.

Supracondylaire fracturen zijn het meest voorkomende type bovenarmletsel bij kinderen. Ze worden vaak veroorzaakt door een val op een uitgestrekte elleboog of een directe slag op de elleboog. Deze fracturen zijn relatief zeldzaam bij volwassenen.

Chirurgie is niet altijd vereist. Soms is een harde worp genoeg om genezing te bevorderen.

Complicaties van supracondylaire fracturen kunnen letsel aan zenuwen en bloedvaten of kromme genezing (malunion) omvatten.

Symptomen van een supracondylaire fractuur

Symptomen van supracondylaire fracturen zijn onder meer:

• plotselinge intense pijn in de elleboog en onderarm
• een snap of knal op het moment van een blessure
• zwelling rond de elleboog
• gevoelloosheid in de hand
• onvermogen om te bewegen of de arm recht te maken

Risicofactoren voor dit type fractuur

Supracondylaire fracturen komen het meest voor bij kinderen jonger dan 7 jaar oud, maar ze kunnen ook oudere kinderen treffen. Ze zijn ook het meest voorkomende type fracturen waarvoor een operatie bij kinderen nodig is.

Supracondylar fracturen werden eens gedacht dat het vaker voor bij jongens. Maar recente studies tonen aan dat meisjes net zo waarschijnlijk zijn als jongens om dit type fractuur te hebben.

Het letsel zal vaker optreden tijdens de zomermaanden.

Diagnose van een supracondylaire fractuur

Als een lichamelijk onderzoek waarschijnlijkheid van een fractuur vertoont, zal de arts röntgenstralen gebruiken om te bepalen waar de breuk is opgetreden en om een ​​supracondylaire fractuur te onderscheiden van andere mogelijke typen verwondingen.

Als de arts een fractuur identificeert, classificeren ze deze op type met behulp van het Gartland-systeem. Het Gartland-systeem is ontwikkeld door Dr. J.J. Gartland in 1959.

Als u of uw kind een verlengingsfractuur heeft, betekent dit dat de humerus achteruit is geduwd van het ellebooggewricht. Deze vormen ongeveer 95 procent van de supracondylaire fracturen bij kinderen.

Als u of uw kind een flexiebeschadiging heeft vastgesteld, betekent dit dat de verwonding is veroorzaakt door een rotatie van de elleboog. Dit type letsel komt minder vaak voor.

Verlengingsbreuken worden verder geclassificeerd in drie hoofdtypen, afhankelijk van hoeveel het bovenarmbot (opperarmbeen) is verplaatst:

• type 1: humerus niet verplaatst
• type 2: humerus matig verplaatst
• type 3: humerus ernstig verplaatst

Bij zeer jonge kinderen zijn de botten mogelijk niet voldoende gehard om goed op een röntgenfoto te verschijnen. Uw arts kan ook een röntgenfoto van de niet-verwonde arm aanvragen om een ​​vergelijking te maken.

De arts zal ook zoeken naar:

• tederheid rond de elleboog
• blauwe plekken of zwelling
• beperking van beweging
• mogelijkheid van schade aan zenuwen en bloedvaten
• beperking van de bloedstroom aangegeven door een verandering in de kleur van de hand
• mogelijkheid van meer dan één fractuur rond de elleboog
• letsel aan de botten van de onderarm

Behandeling van deze fractuur

Als u vermoedt dat u of uw kind een supracondylaire of andere vorm van fractuur heeft, raadpleeg dan uw arts of ga zo snel mogelijk naar de eerste hulp.

Milde breuken

Een operatie is meestal niet nodig als de fractuur van het type 1 of een milder type 2 is en als er geen complicaties zijn.

Een gipsverband of een spalk kan worden gebruikt om het gewricht te immobiliseren en het natuurlijke genezingsproces te laten beginnen. Soms wordt eerst een spalk gebruikt om de zwelling naar beneden te laten gaan, gevolgd door een volledige zwelling.

Het kan nodig zijn dat de arts de botten terug op hun plaats brengt voordat de spalk of cast wordt aangebracht. Als dat het geval is, zullen ze u of uw kind een vorm van verdoving of anesthesie geven. Deze niet-chirurgische procedure wordt een gesloten reductie genoemd.

Meer ernstige breuken

Ernstige verwondingen kunnen een operatie vereisen. De twee belangrijkste soorten operaties zijn:

• Gesloten reductie met percutane pinning. Samen met het resetten van de botten zoals hierboven beschreven, zal uw arts pinnen door de huid steken om weer bij de gebroken delen van het bot te komen. Een spalk wordt toegepast voor de eerste week en vervolgens vervangen door een cast. Dit is de meest gebruikelijke vorm van chirurgie.
• Open reductie met interne fixatie. Als de verplaatsing ernstiger is of als er schade is aan de zenuwen of bloedvaten, is open chirurgie waarschijnlijk nodig.

Open reductie is slechts af en toe nodig. Zelfs de ernstigere type 3-verwondingen kunnen vaak worden behandeld door gesloten reductie en percutane pinning.

Wat te verwachten tijdens herstel

U of uw kind zal waarschijnlijk gedurende drie tot zes weken een cast of spalk moeten dragen, ongeacht of deze door een operatie of eenvoudige immobilisatie wordt behandeld.

De eerste paar dagen helpt het om de gewonde elleboog op te heffen. Ga naast een tafel zitten, leg een kussen op de tafel en laat de arm op het kussen rusten. Dit moet niet ongemakkelijk zijn en het kan helpen het herstel te versnellen door de bloedsomloop naar het geblesseerde gebied te bevorderen.

Het is misschien comfortabeler om een ​​ruimvallend shirt te dragen en de mouw aan de gegoten kant vrij te laten hangen. Of knip de mouw af op oude shirts die u niet van plan bent opnieuw te gebruiken of koop een paar goedkope shirts die u kunt aanpassen. Dat kan helpen om de cast of spalk te plaatsen.

Regelmatige bezoeken aan uw arts zijn nodig om te zorgen dat het beschadigde bot weer goed aansluit.

Uw arts kan gerichte oefeningen aanbevelen om het bewegingsbereik van de elleboog te verbeteren als de genezing doorgaat. Formele fysiotherapie is af en toe nodig.

Wat te doen na een operatie

Enige pijn is waarschijnlijk nadat de pinnen en de zwachtels op hun plaats zijn. Uw arts kan vrij verkrijgbare pijnstillers, zoals aspirine, ibuprofen (Advil, Motrin) of acetaminophen (Tylenol) voorstellen.

Het is normaal dat zich binnen de eerste 48 uur na de operatie een lichte koorts ontwikkelt. Bel uw arts als de temperatuur van uw kind of van uw kind hoger wordt dan 101 ° F (38,3 ° C) of langer duurt dan drie dagen.

Als uw kind gewond is geraakt, kan het zijn dat het binnen drie tot vier dagen na de operatie weer naar school kan gaan, maar het moet minstens zes weken lang sport- en speelactiviteiten vermijden.

Als er pinnen worden gebruikt, worden deze normaal gesproken drie tot vier weken na de operatie in het kantoor van de arts verwijderd. Er is vaak geen behoefte aan anesthesie in deze procedure, hoewel er enig ongemak kan zijn. Kinderen beschrijven het soms als? Het voelt grappig ,? of? het voelt raar.?

Totale hersteltijd van de breuk zal variëren. Als er pinnen werden gebruikt, kan 72% van het bewegingsbereik van de elleboog zes weken na de operatie worden hersteld. Dit neemt toe tot 94 procent na 26 weken en 98 procent na een jaar.

De meest voorkomende complicatie is het falen van het bot om op de juiste manier weer samen te komen. Dit staat bekend als malunion. Dit kan voorkomen bij maximaal 50 procent van de kinderen die chirurgisch zijn behandeld. Als de verkeerde uitlijning vroeg in het herstelproces wordt herkend, kan een snelle chirurgische ingreep nodig zijn om ervoor te zorgen dat de arm recht blijft.

Vooruitzichten voor supracondylaire fracturen

Supracondylar fractuur van de humerus is een veel voorkomende blessure bij kinderen aan de elleboog. Indien snel behandeld, hetzij door te immobiliseren met een cast of door een operatie, zijn de vooruitzichten voor volledig herstel zeer goed.