Erkennen dat je gaat sterven, is misschien wel het meest bevrijdende ding dat je doet

Ongeveer 50 mensen wonen deze altijd uitverkochte gebeurtenis in San Francisco elke maand bij. En vandaag was mijn dag om bij te wonen.

?Wat do draag je een doods gebeurtenis ?? Ik vroeg mezelf toen ik me klaarmaakte om deel te nemen aan de altijd uitverkochte San Francisco-ervaring genaamd You're Going to Die, ook bekend als YG2D.

Toen ik voor het eerst over de gebeurtenis hoorde, voelde ik een verwante aantrekking en een plotselinge afstoting. Uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid en zodra de e-mail die het volgende evenement aankondigde in mijn inbox raakte, kocht ik een kaartje.

Ik kleedde me in het zwart en ging op de eerste rij zitten - de enige stoel die nog over was.

Toen kwam Ned de oprichter op het podium

Een groot mannelijk kind is hoe ik hem graag beschrijf. Een oprecht persoon. Hij huilde, lachte, inspireerde en gaf ons binnen enkele minuten een grounder.

Ik merkte dat ik schreeuwde met het publiek, ?Ik ga dood!? De angst voor het woord? verliet de kamer, overwogen door iedereen voor de komende drie uur.

Een vrouw uit het publiek deelde haar verlangen om te sterven door zelfmoord en hoe ze de Golden Gate Bridge regelmatig bezocht. Een ander verhaal over het proces om zijn zieke vader te verliezen via Facebook-berichten die hij had verzameld. Iemand deelde een lied over haar zuster, van wie ze al jaren niet meer had gehoord.

Hoewel ik niet van plan was om te delen, voelde ik me geïnspireerd om ook op het podium te gaan en over verlies te praten. Ik las een gedicht over mijn gevechten met wanhoop. Tegen het einde van de nacht verliet de angst rond sterven en dood de kamer en mijn borst.

Ik werd de volgende morgen wakker met een gewicht van mijn schouders. Was het zo simpel? Heeft praten over de dood meer openlijk ons ​​ticket om ons te bevrijden van wat we misschien het meest vrezen?

Ik reikte meteen de volgende dag naar Ned uit. Ik wilde meer weten.

Maar het belangrijkste is dat ik wil dat zijn boodschap zoveel mogelijk mensen bereikt. Zijn moed en kwetsbaarheid zijn besmettelijk. We zouden allemaal een paar - en een gesprek of twee over de dood kunnen gebruiken.

Dit interview is bewerkt voor beknoptheid, lengte en duidelijkheid.

Hoe is YG2D begonnen?

Ik werd door de SFSU [Graduate Literature Association van de San Francisco State University] gevraagd om een ​​evenement te organiseren waarbij studenten en de gemeenschap creatief met elkaar werden verbonden. In mei 2009 leidde ik de eerste open microfoon. En dat was het begin van de show.

Maar YG2D is eigenlijk geboren uit een lang, complexer verhaal in mijn leven. Het begon met mijn moeder en haar privé-gevecht tegen kanker. Ze kreeg op mijn 13e de diagnose borstkanker en vocht daarna 13 jaar lang meerdere keren tegen kanker. Met deze ziekte en de mogelijke dood die het over onze familie had, werd ik vroeg aan de sterfelijkheid voorgesteld.

Maar vanwege de privacy van mijn moeder rond haar persoonlijke ziekte, was de dood ook geen gesprek dat voor mij beschikbaar was.

In die tijd ging ik naar veel rouwbegeleiding en was ik in een ondersteunende groep van een jaar voor mensen die een ouder verloren.

Hoe kwam de naam tot stand?

Een buddy van mij die meewerkte aan de gebeurtenissen, vroeg waarom ik het deed. Ik herinner me dat ik gewoon antwoordde, omdat? je gaat dood.?

Waarom zou je je woorden of muziek ergens verborgen houden, omdat het uiteindelijk allemaal weg zal zijn? Neem jezelf niet zo serieus. Wees hier en bied zoveel mogelijk van je aan zolang je kunt. Je gaat dood.

Dingen begon steeds serieuzere wanneer?

De show kreeg vooral vorm toen het verhuisde naar Viracocha, een kistachtige benedenlocatie in de gloeiende onderwereld van San Francisco. Het is ook toen de moeder van mijn vrouw stierf, en het werd voor mij onmiskenbaar wat ik nodig had van de show:

Een plek om kwetsbaar te zijn en regelmatig dingen te delen die het dichtst bij mijn hart zijn, die dingen die mij bepalen, of het nu het hartverscheurende verlies is van mijn moeder en mijn schoonmoeder, of de dagelijkse strijd om inspiratie en betekenis te vinden door te openen naar mijn sterfelijkheid. En het blijkt dat veel mensen dat nodig hebben - dus we krijgen gemeenschap door het samen te doen.

Hoe werkt YG2D?

You're Go to Die: Poetry, Prose & Everything Goes gebeurt de eerste en derde donderdag van elke maand in The Lost Church in San Francisco.

We bieden een veilige plek om een ​​duik te nemen in het sterfteroepgesprek, een gesprek dat we misschien niet vaak hebben in ons dagelijks leven. Het is een ruimte waar mensen open en kwetsbaar worden en elkaars harten breken.

Elke avond wordt mede mogelijk gemaakt door Scott Ferreter of Chelsea Coleman, muzikanten die de ruimte bij me hebben. Deelnemers kunnen zich ter plaatse aanmelden om maximaal vijf minuten te delen.

Het kan een lied zijn, een dans, een gedicht, een verhaal, een toneelstuk, alles wat ze maar willen, echt. Als je de limiet van vijf minuten overschrijdt, kom ik op het podium en knuffel je.

Wat zijn de reacties van mensen als je hen over het evenement vertelt?

Morbide nieuwsgierigheid, misschien? Fascination? Soms zijn mensen verrast. En eigenlijk denk ik soms dat dit de beste maat is voor de waarde van You're going to die - wanneer mensen zich ongemakkelijk voelen! Het kostte me een tijdje om met een gerust hart te communiceren waar de gebeurtenis over gaat.

Dood is een mysterie, zoals een vraag zonder antwoorden, en omarmen dat is een heilige zaak. Samen delen maakt het magisch.

Wanneer iedereen zegt? Ik ga dood? samen, als een gemeenschap, trekken ze de sluier weer bij elkaar.

Is er wijsheid om het doodgesprek te vermijden?

Sterfte kan soms onuitgesproken aanvoelen. En als het onuitgedrukt is, zit het vast. Het potentieel om te evolueren en te veranderen en groter te worden is daarom beperkt. Als er wijsheid is in het niet praten over sterfelijkheid, is het misschien ons instinct om het zorgvuldig te hanteren, het dicht bij onze harten te houden, bedachtzaam en met grote intentie.

Hoe verzoen je deze dissonantie: als het gaat om ons en goede vrienden, zijn we doodsbang voor de dood, maar toch kunnen we een spel spelen of een film kijken waar massa's mensen sterven?

Wanneer de dood geen dagelijkse ervaring is voor waar je woont (zoals in een land in oorlog), dan wordt het vaak op afstand gehouden. Hij is snel weggegooid.

Er is een systeem opgezet om snel iets te regelen.

Ik herinner me dat ik met mijn moeder in een ziekenhuiskamer was. Ze hadden me niet langer dan 30 minuten met haar lichaam kunnen laten zijn, waarschijnlijk veel minder, en dan misschien nog maar vijf minuten in het huis van de begrafenis.

Nu voel ik me nu bewust van hoe belangrijk het is dat we de tijd en de ruimte hebben om volledig te rouwen.

Hoe kan iemand zijn relatie beginnen te veranderen in de dood?

Ik denk dat het lezen van het boek? Wie sterft ?? is een goed begin. ? De Griefwalker? documentaire kan ook confronterend en openend zijn. Andere manieren:

1. Maak ruimte om met anderen te praten of naar anderen te luisteren terwijl ze rouwen. Ik denk niet dat er iets transformants in het leven is dan luisteren en open zijn. Als iemand dichtbij je iemand heeft verloren, ga daar dan gewoon heen om daar te zijn.

2. Krijg duidelijk over waar je voor rouwt. Het is misschien al ver terug, al in je jeugd, je voorouders, en wat ze hebben meegemaakt en niet genoeg heeft kunnen verliezen.

3. Creëer ruimte en openheid in dat verlies en dat verdriet. Angela Hennessy deelde haar verdriet-manifest tijdens onze show tijdens de Re: Imagine End-of-Life-week van OpenIDEO.

Ze zegt: "Verdriet het dagelijks. Maak elke dag tijd om te rouwen. Rouw uit dagelijkse gebaren. Terwijl je bezig bent met wat je ook doet, zeg dan wat het is dat je treurt en specifiek bent.

4. Vergeet niet dat het vaak niet de dagelijkse dingen zijn waar je mee te maken hebt, zoals problemen met je werk, bijvoorbeeld. Veel van mijn levenservaringen die grote schoonheid voortbrachten, werden geboren uit het werk van trauma en lijden. Het is het ding dat oud vanbinnen is, onder al die dagelijkse dingen die je wilt bereiken. Het is wat er voor je opkomt als je sterfelijkheid wordt onthuld.

De dood biedt die oefening, die opruimen. Wanneer je in die waarheid zit, verschuift het hoe je je tot het leven verhoudt. De dood werpt alle lagen af ​​en laat je de dingen het duidelijkst zien.

Als we veel over iets praten, zal het ons overkomen, zeggen sommige mensen

Zoals, als ik zeg,? Ik ga dood ,? dan heb ik mijn dood de volgende dag eigenlijk gemaakt? Wel, ja, ik geloof dat je de hele tijd je realiteit creëert. [? ] Het is een perspectiefverschuiving.

Zijn er plannen om uit te breiden naar andere steden?

Definitief. Ik denk dat de groei van de online community via een podcast dit jaar waarschijnlijk een tour zal maken. Dat is een van de volgende stappen. Dat begint met meer reguliere samengestelde shows. Ook in de werken.

Als je in de Bay Area bent, ga dan naar de volgende BIG YG2D-show in Great American Music Hall op 11 augustus. Klik hier voor meer informatie over het evenement of ga naar www.yg2d.com.

---

Jessica schrijft over liefde, leven en waarover we bang zijn om over te praten. Ze is gepubliceerd in Time, The Huffington Post, Forbes en meer en werkt momenteel aan haar eerste boek: Child of the Moon. Je kunt haar werk lezen hier, vraag haar alles tjilpen, of bespeel haar Instagram.