Dit is hoe make-up me terugbrengt van depressie
Share
Gezondheid en welzijn raken ieder van ons anders. Dit is het verhaal van één persoon.
Make-up en depressie. Ze gaan niet precies hand in hand, toch?
Eén impliceert glamour, schoonheid en wezen? In elkaar gezet? terwijl de andere duidt op verdriet, eenzaamheid, zelfhaat en gebrek aan zorg.
Ik heb make-up al jaren gedragen en ik ben ook al jaren depressief - ik wist niet hoe de een de ander echt zou beïnvloeden.
Ik ontwikkelde voor het eerst depressieve neigingen toen ik 14 jaar oud was. Ik was me helemaal niet bewust van wat er met me gebeurde en wist niet hoe ik het zou doormaken. Maar dat deed ik. Jaren gingen voorbij en ik werd uiteindelijk gediagnosticeerd op 18 met een bipolaire stoornis, die wordt gekenmerkt door ernstige lage stemmingen en manische hoogtepunten. Gedurende mijn schooltijd schommelde ik tussen ernstige depressie en hypomanie, met behulp van gevaarlijke methoden om mijn ziekte het hoofd te bieden.
Pas begin 20-er jaren ontdekte ik zelfzorg. Het idee verbijsterde me. Ik had jaren van mijn leven doorgebracht met vechten tegen deze ziekte, gebruik van alcohol, zelfverwonding en andere afschuwelijke methoden om hiermee om te gaan. Ik had nooit gedacht dat zelfzorg zou kunnen helpen.
Zelfzorg betekent simpelweg een manier om jezelf door een moeilijke tijd heen te helpen en voor jezelf te zorgen, of het nu om een badbom, een wandeling, een gesprek met een oude vriend - of in mijn geval om make-up gaat.
Ik had make-up al sinds mijn jeugd gedragen en naarmate ik ouder werd, werd het meer een hulpje? en daarna een masker. Maar toen ontdekte ik iets in de wimpers, de oogschaduw, de lippenstift. Ik besefte dat het zoveel meer was dan wat het leek aan de oppervlakte. En het werd een enorme stap in mijn herstel.
Ik herinner me de eerste keer dat make-up mijn depressie hielp
Ik zat aan mijn bureau en bracht een heel uur op mijn gezicht. Ik maakte de contouren van, ik bakte, ik kneep in de was, ik schaduwde, pruilde. Er was een heel uur voorbijgegaan en opeens besefte ik dat ik me niet had kunnen verdrietig voelen. Ik was erin geslaagd een uur mee te gaan en voelde niets anders dan concentratie. Mijn gezicht voelde zwaar aan en mijn ogen voelden jeuken, maar ik voelde iets anders dan dat afschuwelijke verbijsterende verdriet.
Plots zette ik geen masker op voor de wereld. Ik was nog steeds in staat om mijn gevoelens te uiten, maar ik voelde dat een klein deel van mij het in de hand had? met elke veeg van mijn oogschaduwpenseel.
Depressie had me ontdaan van elke passie en interesse die ik ooit had gehad, en ik zou het ook niet laten krijgen. Elke keer als de stem in mijn hoofd dat zei Ik was niet goed genoegof Ik was een mislukkelingof dat er niets was waar ik goed in was, ik voelde een behoefte om wat controle terug te krijgen. Dus aan mijn bureau zitten en de stemmen negeren, de negativiteit in mijn hoofd negeren en gewoon make-up aantrekken, was een enorm moment voor mij.
Natuurlijk waren er nog dagen dat het niet meer mogelijk was om uit bed te komen en terwijl ik naar mijn make-uptas staarde, rolde ik me om en beloofde het om het morgen opnieuw te proberen. Maar toen het morgen zover was, testte ik mezelf om te zien hoe ver ik kon gaan - om die controle terug te krijgen. Sommige dagen zouden een eenvoudige ooglook en een blote lip zijn. Op andere dagen kwam ik eruit als een fantastische, glamoureuze drag queen. Er was geen tussenin. Het was alles of niets.
Zittend aan mijn bureau en mijn gezicht schilderde met kunst die zo therapeutisch aanvoelde, was ik vaak vergeten hoe ziek ik was. Make-up is een enorme passie van mij, en het feit dat ik stilstond - zelfs tijdens mijn laagste momenten - in staat om daar te zitten en mijn gezicht op te doen voelde zo goed. Ik voelde me bovenop de wereld.
Het was een hobby, het was een passie, het was een rente-depressie die me niet had beroofd. En ik had zoveel geluk dat ik dat doel had om mijn dag te beginnen.
Als je een passie, een interesse of een hobby hebt die je helpt omgaan met je depressie, houd je eraan vast. Laat de zwarte hond het niet van je afnemen. Laat het je niet beroven van je zelfzorgactiviteit.
Make-up zal mijn depressie niet genezen. Het zal mijn gemoedstoestand niet veranderen. Maar het helpt. Op een kleine manier helpt het.
Nu, waar is mijn mascara?
Olivia - kortweg Liv - is 24, afkomstig uit het Verenigd Koninkrijk, en een blogger over geestelijke gezondheid. Ze houdt van alle dingen die gothic zijn, vooral Halloween. Ze is ook een enorme tattoo-liefhebber, met meer dan 40 tot nu toe. Haar Instagram-account, dat van tijd tot tijd kan verdwijnen, is te vinden hier.
