Hoe het voelt om te rouwen om een ​​abortus Je hebt geen spijt

Delen op PinterestIllustratie door Ruth Basagoitia

The Other Side of Grief is een serie over de levensveranderende kracht van verlies. Deze krachtige verhalen van de eerste persoon verkennen de vele redenen en manieren waarop we verdriet ervaren en navigeren naar een nieuw normaal.

Er zal nooit een zomer zijn waarin ik me de zomer van mijn tweede zwangerschap niet herinner.

Verbaasd over hoe snel we werden verwekt, realiseerde ik me onmiddellijk de veranderingen in mijn lichaam. Toch was ik me er ook van bewust dat iets anders aanvoelde - niet helemaal goed.

Nadat een vroege echo in juli bevestigde dat de zwangerschap levensvatbaar was, probeerde ik het bezorgde intuïtiegevoel te vervangen door opwinding.

We hadden die avond op een avond op het strand met haar in mijn buik, tegen het einde van mijn eerste trimester. Met het roze zwangerschaps-shirt dat ik in de consignatiewinkel kreeg, at ik een broodje terwijl mijn man en onze toen bijna 2-jarige zoon in het zand speelden.

Ik dacht na over hoe onze familie eruit zou zien als onze dochter zou arriveren.

De screening op afwijkingen, gesuggereerd door onze verloskundige, die op dat moment mijn leeftijd had bereikt - bijna 35 - was een week verwijderd. Ik was angstig maar hoopvol.

Hoewel ik me misschien had voorgesteld slecht nieuws te ontvangen, had ik geen idee dat een maand later de zwangerschap voorbij zou zijn.

Ik had zeker nooit gedacht dat ik ervoor zou kiezen om de zwangerschap te beëindigen na een sombere diagnose van grote afwijkingen als gevolg van Trisomy 18, of het syndroom van Edwards, waardoor het moeilijk zou zijn geweest om in haar lichaam te leven.

Door therapie - zowel alleen als met mijn man - ben ik de uitkomst van mijn tweede zwangerschap gaan begrijpen als een traumatische gebeurtenis op mijn reis naar ouderschap, een die een diepe impact op mij heeft gehad.

Het verdriet van het verliezen van een hartelijk verwachte zwangerschap

Ik wil heel duidelijk zijn voor mensen die proberen mijn verhaal te veranderen. Dit is geen? Trauma na de abortus.?

Ik zou niet willen dat ik een ander besluit had genomen, en evenmin stel ik mijn beslissing ter discussie, hoewel het een moeilijke keuze was.

Dit is geen spijt dat opborrelt in mijn keel. Het is het verdriet om verteld te worden dat deze zwangerschap het waarschijnlijk niet haalt. Als het resulteert in een live geboorte, kan uw baby het ziekenhuis nooit verlaten. Als ze het ziekenhuis verlaat, heeft ze waarschijnlijk geen eerste verjaardag.?

Het is het verlies van wat ooit werd gedacht.

Het lijkt erop dat ik nu een gezin met één meisje en één jongen heb bedacht, omdat de mijne opgroeide. Maar ik veronderstel dat als je eenmaal een dochter bent, het logisch is om je voor te stellen dat je moeder voor één bent.

Toen ik een goede katholieke meid opgroeide die nooit van plan was een abortus nodig te hebben, had ik het stigma van abortus geïnternaliseerd voordat de keuze de mijne werd om te maken.

We spraken weinig over het volwassen worden van seks en zwangerschap. Ik was net als velen geschokt om te begrijpen dat er zoveel mis kan gaan. En ik heb zeker nooit gehoord van de vele redenen waarom je een abortus nodig zou kunnen hebben.

De woorden? Mijn baby? zijn moeilijk te gebruiken in verband met degene die ik niet heb ontmoet. Maar door haar niet te kunnen ontmoeten, moest ik haar moeder worden.

Ik heb een zwangerschap beëindigd, zodat mijn baby niet hoefde te lijden. Ik had een kans om iets goed voor haar te maken - om haar vrede te geven en haar en mijn al levende zoon te redden van een trieste, veel te snel de dood, of een nog droeviger leven van slangen en pijn.

Ik nam later in september afscheid, drie dagen nadat ik 35 was geworden.

Na mijn abortus probeerde ik verder te gaan zonder mijn eigen pijn te erkennen. Sommige mensen lijken verliezen te compartimenteren of voelen op de een of andere manier dat ze het moeten kunnen afschudden, vooruitgaan alsof er niets is gebeurd. Dat is wat ik probeerde te doen.

Gevoel dat zwangerschapsverlies na een tweede gezonde baby geboren is

In november was ik weer zwanger. We hebben eerst maar een paar mensen in de buurt van ons verteld. Maar later, nadat ik mensen het blijde nieuws begon te vertellen, kon ik het niet laten om hen te vertellen wat er eerst was gebeurd.

Dat ik een zwangerschap had verloren - mijn plan voor een meisje.

Door dat proces besefte ik dat ik een gesuspendeerd, dubbelzinnig verdriet voelde. Ik begon te verlangen naar rituelen en een spirituele connectie waarin mijn waarheid zich niet hoefde te verbergen of zich schaamde.

Toen mijn tweede zoon werd geboren, zorgden mijn rituelen voor hem en verwonderden hij zich over zijn levendigheid. Toen ik bijna twee jaar later met borstvoeding was gestopt, was ik weer alleen met het verlies dat er eerder was geweest.

Ik vond troost in het verbinden met anderen die een zwangerschapsverlies hebben meegemaakt.

Onze ervaringen zijn anders, maar we delen één overeenkomst: er was eens iets dat nu weg is, iemand die nooit thuiskwam. Voor ons kan en zal het ouderschap niet onschuldig of zonder angst zijn.

? Ik heb mijn dankbaarheid voor de kinderen gevonden en geholpen om het hoofd te bieden aan de droefheid van wat verloren was.? Foto via Jacqui Morton.

Mijn zoons zijn nog jong, maar ze weten nu dat er een andere bijna-baby tussen hen was. ? N-I-N-A ,? mijn oudste zoon spelde onlangs bijna gefluisterd - de naam die ik haar gaf, drie jaar nadat ze mijn lichaam verliet.

We hadden het over de manier waarop mensen en dieren van wie we houden niet eeuwig kunnen duren, maar dat wanneer we ze in onze harten eren, ze engelen worden.

Toen ik hen over haar vertelde, kon ik niet zeggen dat er een baby was die stierf. Wat ik hen kon vertellen, was dat er een zwangerschap was die geen heel lichaam kon worden, dat alle lichamen verschillende hoeveelheden tijd leven en dat sommigen helaas nooit op aarde worden geboren.

Mijn jongste zoon heeft een duidelijk begrip dat als hij niet voor het trieste was dat hem overkwam, hij niet zou zijn geworden wie hij is. Ons gezin zou niet onze familie zijn als ik geen abortus had als ik dat deed.

Door mijn dankbaarheid voor de kinderen te vinden, heb ik me geholpen met het verdriet van wat verloren was.

Het delen van de waarheid van mijn abortus verdriet, afwezig van spijt

Het lijkt moeilijk voor mensen om te herkennen dat abortus kan komen met verdriet terwijl ze afwezig zijn van spijt.

Hoewel ik geen spijt heb van mijn beslissing om mijn zwangerschap te beëindigen, zijn er dingen waar ik spijt van heb.

Ik heb spijt dat ik niet de tijd heb genomen en de manieren heb gevonden om te rouwen om mijn verlies toen het gebeurde. Ik vind het jammer dat mijn man in de lobby moest wachten terwijl ik misschien de moeilijkste ervaring van mijn leven ademde, wachtend op het feit dat mijn baarmoederhals rijpte in een kamer voor de procedure, mijn weeën sterker werden en ten slotte in de kamer met de rode plastic doos.

Ik zal altijd spijt hebben dat ik niet heb gevraagd wat er met de overblijfselen van mijn zwangerschap zou gebeuren nadat ze uit mijn lichaam was verwijderd. Ik betreur het dat ik me niet tot troost kon wenden tot mijn geloof.

Zwangerschap verlies in het tweede trimester kan moeilijk voelen om te rouwen. Onze buiken zijn nog niet groot en rond. Mensen buiten ons lichaam begrijpen niet altijd dat de verbinding die groeit een diepe band is, ongeacht de lengte van de zwangerschap.

Ik kende het lege gevoel toen ze weg was, hoewel mijn huid de hare nooit had aangeraakt.

Ze werd een hele verloren baby alleen in de donkere ruimtes van mijn lichaam waar ze ooit als een foetus had geleefd. Ze werd een engel in de manier waarop ze mijn hart raakte.

Ik schrijf hierover omdat, zoals met alles in het leven, abortus complex kan zijn.

Het voelt vaak moeilijk voor mij om mijn verhaal logisch te maken, of om ruimte te maken voor alle stukjes ervan. Maar ik weet dat praten over mijn verlies me helpt om de rest van mijn leven ruimte te maken.

Ik weet dat het woord verlies is belangrijk voor mijn verhaal omdat het me hielp mijn verdriet te vinden. En dat het belangrijk voor me is om het woord te zeggen abortus omdat het mijn waarheid is, en dat het delen ervan iemand anders een opening voor zichzelf kan bieden.

Wil je meer verhalen lezen van mensen die een nieuw normaal leven terwijl ze onverwachte, levensveranderende en soms taboe momenten van verdriet tegenkomen? Bekijk de volledige serie hier.

---

Jacqui Morton is een freelance schrijver en doula die in Massachusetts woont, waar ze graag met haar familie pizza's danst en opeet. Bezoek haar alsjeblieft website of aan tjilpen.