Na het verlies van de liefde van mijn leven, ben ik voor het eerst in decennia aan het daten
Share
Delen op PinterestIllustratie door Ruth Basagoitia The Other Side of Grief is een serie over de levensveranderende kracht van verlies. Deze krachtige verhalen van de eerste persoon verkennen de vele redenen en manieren waarop we verdriet ervaren en navigeren naar een nieuw normaal.
Na 15 jaar huwelijk verloor ik mijn vrouw, Leslie, aan kanker. We waren beste vrienden voordat we met daten begonnen.
Bijna 20 jaar lang hield ik slechts van één vrouw: mijn vrouw, de moeder van mijn kinderen.
Ik was - en ben nog steeds - bedroefd over het verlies van een vrouw die al bijna twintig jaar de Robin van mijn Batman was (haar woorden, niet de mijne).
Maar toch, los van het missen van de vrouw die ik liefhad, mis ik het hebben van een partner. Ik mis de intimiteit van een relatie. Iemand om mee te praten. Iemand om vast te houden.
De leider van een rouwondersteuningsgroep die ik bijwoonde, had het over de? Stadia? van verdriet, maar stelde ook voor dat het niet was alsof je die fasen lineair verwerkte. Op een dag raasde je misschien, en de volgende dag accepteerde je je verlies. Maar dat betekent niet noodzakelijk dat je de volgende dag niet woedend bent.
De groepsleider vond verdriet meer een spiraal, steeds dichter bij aanvaarding, maar ook onderweg door schuld, onderhandeling, woede en ongeloof.
Ik weet niet zeker of ik ooit aan boord was met de spiraalvormige analogie.
Mijn verdriet leek op golven die uit een druppel water in een groter bassin straalden. Na verloop van tijd zouden de golven kleiner en verder uit elkaar zijn, dan zou een nieuwe druppel vallen en het proces helemaal opnieuw beginnen - een leeglopende kraan druppelt leeg.
Na een tijdje komen de druppels minder vaak voor, maar ik kan het lek nooit helemaal herstellen. Het is nu onderdeel van het sanitair.
In veel opzichten ben je nooit? zo'n enorm verlies. Je past je er gewoon aan aan.
En ik veronderstel dat dat is waar mijn dochters en ik nu in ons verhaal zitten over het navigeren door ons leven zonder Leslie.
Deel op PinterestJim en Leslie Walter op een avontuur aan het begin van hun bijna 20-jarige relatie. Afbeelding door Jim Walter.Als je nooit echt iemand bent die je graag wilt laten sterven, betekent dat dan dat je nooit meer kunt daten? Nooit een andere partner en vertrouweling vinden?
Het idee dat ik mijn vrede moest sluiten met permanente eenzaamheid omdat de dood me had afgescheiden van de vrouw met wie ik trouwde, was belachelijk, maar het uitzoeken toen ik klaar was om te daten was niet eenvoudig.
Wanneer is het tijd om te daten?
Wanneer je iemand verliest, heb je het gevoel onder een microscoop te zijn, elke beweging onderzocht door vrienden, familie, collega's en connecties op sociale media.
Gedraagt u zich op passende wijze? Rouw je? Juist ?? Ben je te somber op Facebook? Lijk jij te gelukkig?
Of mensen nu echt constant oordelen of niet, het voelt aan mensen die rouwen.
Het is gemakkelijk om lippendienst te bewijzen aan het sentiment, het kan me niet schelen wat mensen denken. Het was moeilijker om te negeren dat sommige van de mensen die misschien verward, bezorgd of gekwetst zijn door mijn beslissing tot nu toe een hechte familie zouden zijn die ook Leslie verloren had.
Ongeveer een jaar na haar dood voelde ik me klaar om op zoek te gaan naar een andere partner. Net als verdriet is de tijdspanne voor ieders paraatheid variabel. Je bent misschien twee jaar later of twee maanden klaar.
Twee dingen bepaalden mijn eigen paraatheid tot nu toe: ik had het verlies geaccepteerd en was geïnteresseerd in het delen van meer dan alleen een bed met een vrouw. Ik was geïnteresseerd in het delen van mijn leven, mijn liefde en mijn familie. De druppeltjes verdriet vielen minder vaak. De golven van emotie die uitgestraald werden, waren beter beheersbaar.
Ik wilde daten, maar ik wist niet of het toepasselijk was.? Het is niet dat ik haar dood nog steeds niet rouwde. Maar ik herkende de zeer reële mogelijkheid dat mijn verdriet nu een deel van mij was en dat ik er nooit echt zonder zou zijn.
Ik wilde respect tonen voor de andere mensen in het leven van mijn vrouw die haar ook verloren hadden. Ik wilde niet dat iemand dacht dat mijn dating een negatieve uitwerking had op mijn liefde voor mijn vrouw, of dat ik eroverheen was.?
Maar uiteindelijk kwam de beslissing op mij neer. Of anderen het geschikt oordeelden of niet, ik voelde dat ik klaar was om te daten.
Ik geloofde ook dat ik het verschuldigd was aan mijn potentiële data om zo eerlijk mogelijk tegen mezelf te zijn. Ze zouden hun aanwijzingen van mijn woorden en daden opgeven, zich openstellen voor mij, en - als alles goed ging - geloven in een toekomst met mij die alleen bestond als ik echt klaar was.
Waarom voel ik me schuldig? Wat kan ik er aan doen?
Ik voelde me bijna onmiddellijk schuldig.
Bijna 20 jaar lang had ik met niemand anders dan mijn vrouw een romantische date gehad en nu zag ik iemand anders. Ik ging op afspraakjes en plezier maken, en ik voelde me in conflict met het idee dat ik van deze nieuwe ervaringen moest genieten, omdat ze leken gekocht ten koste van Leslie's leven.
Ik heb gedetailleerde datums gepland voor leuke locaties. Ik ging naar nieuwe restaurants, 's avonds naar films kijken in het park en naar liefdadigheidsevenementen.
Ik begon me af te vragen waarom ik nooit met Leslie dezelfde dingen had gedaan. Ik betreurde het niet duwen voor dat soort van datumnachten. Te vaak heb ik het aan Leslie overgelaten om het te plannen.
Het was zo gemakkelijk om verstrikt te raken in het idee dat er altijd tijd zou zijn voor datumnachten later.
We hebben nooit echt nagedacht over het idee dat onze tijd beperkt was. We hebben er nooit een punt van gemaakt om een oppas te vinden, zodat we tijd voor ons konden nemen.
Er was altijd morgen, of later, of nadat de kinderen ouder waren.
En toen was het te laat. Later was het nu, en ik werd meer een verzorger dan echtgenoot voor haar in de laatste maanden van haar leven.
De omstandigheden van de achteruitgang van haar gezondheid lieten ons geen tijd of de mogelijkheid om de stad rood te schilderen. Maar we waren 15 jaar getrouwd.
We zijn zelfgenoegzaam. Ik werd zelfgenoegzaam.
Ik kan dat niet veranderen.Het enige wat ik kan doen is herkennen dat het is gebeurd en ervan leren.
Leslie liet een betere man achter dan degene met wie ze trouwde.
Ze heeft me op zoveel positieve manieren veranderd, en daar ben ik erg dankbaar voor. En alle schuldgevoelens die ik heb als ik niet de beste echtgenoot ben die ik voor haar had kunnen zijn, moet worden getemperd met het idee dat ze me nog niet helemaal heeft gecorrigeerd.
Ik weet dat Leslie's levensdoel was om me geen betere man te laten. Dat was slechts een neveneffect van haar zorgzame, koesterende karakter.
Hoe langer ik date, hoe minder schuldig ik voel - hoe natuurlijker het lijkt.
Ik erken de schuld. Ik accepteer dat ik de dingen anders had kunnen doen, en mezelf kon toepassen op de toekomst.
Het schuldgevoel was niet omdat ik er nog niet klaar voor was, maar omdat ik niet uitga met daten, had ik nog niet behandeld hoe ik het zou voelen. Of ik nu twee of twintig jaar had gewacht, ik zou me uiteindelijk schuldig hebben gevoeld en het moeten verwerken.
Foto's en herinneringen worden getoond
Klaar zijn om te daten en klaar te zijn om je date terug te brengen naar je huis zijn twee heel verschillende dingen.
Terwijl ik er klaar voor was om mezelf daar buiten te zetten, bleef mijn huis een schrijn voor Leslie. Elke kamer is gevuld met onze familie- en trouwfoto's.
Haar nachtkastje staat nog steeds vol met foto's en boeken, brieven, make-uptassen en wenskaarten die drie jaar ongestoord zijn gebleven.
De schuldgevoelens van het daten zijn niets vergeleken met de schuld van het proberen te achterhalen wat te doen met een 20 bij 20 huwelijksfoto over je bed.
Ik draag nog steeds mijn trouwring. Het is aan mijn rechterhand, maar het voelt als een verraad om het helemaal uit te schakelen. Ik kan er niet helemaal afstand van doen.
Ik kan die dingen niet weggooien, en toch passen sommige niet langer in het verhaal dat ik opensta voor een langetermijnrelatie met iemand waar ik om geef.
Het hebben van kinderen vereenvoudigt het probleem hoe het moet worden aangepakt. Leslie zal nooit ophouden om hun moeder te zijn ondanks haar overlijden. Hoewel trouwfoto's mogelijk worden opgeborgen, zijn de familiefoto's een herinnering aan hun moeder en haar liefde voor hen en moeten ze blijven.
Net zoals ik er niet voor terugdein om met de kinderen over hun moeder te praten, verontschuldig ik me ook niet voor het bespreken van Leslie met dates (ik bedoel, niet op de eerste date, let wel). Ze was en is een belangrijk deel van mijn leven en het leven van mijn kinderen.
Haar geheugen zal altijd bij ons zijn. Dus we praten erover.
Toch zou ik dat nachtkastje waarschijnlijk een dezer dagen moeten opruimen en organiseren.
Niet verder gaan, gewoon vooruit gaan
Er zijn andere dingen om over na te denken - andere mijlpalen om aan te pakken: het ontmoeten van de kinderen, het ontmoeten van de ouders, al die potentiële prachtige angstaanjagende momenten van nieuwe relaties.
Maar het begint met vooruitgaan. Het is het tegenovergestelde van het vergeten van Leslie. In plaats daarvan onthoudt ze haar actief en bepaalt ze hoe ze het beste verder kan gaan, terwijl ze dat gedeelde verleden toch respecteert.
Dit herstart van mijn? Datendagen? komt gemakkelijker met de wetenschap dat Leslie zelf wilde dat ik iemand zou vinden nadat ze weg was, en me dat al voor het einde had verteld. Die woorden brachten me toen pijn, in plaats van het comfort dat ik nu in hen vind.
Dus zal ik mezelf laten genieten van de ontdekking van een geweldige nieuwe persoon en zo hard mogelijk proberen de spijt en de fouten uit het verleden die ik niet onder controle heb te houden door dat te verpesten.
En als na al dat mijn dating nu wordt beoordeeld? Ongepast ,? wel, ik zal het gewoon beleefd moeten oneens zijn.
Wil je meer verhalen lezen van mensen die een nieuw normaal leven terwijl ze onverwachte, levensveranderende en soms taboe momenten van verdriet tegenkomen? Bekijk de volledige serie hier.
Jim Walter is de auteur van Gewoon een Lil-blog, waarin hij zijn avonturen beschrijft als een alleenstaande vader van twee dochters, van wie er één autisme heeft. Je kunt hem volgen tjilpen.
