Kleuterhel op aarde Hoe ik de driftbuien van mijn kinderen overwon op het spreekkamerkantoor

Ik weet niets over jou, maar toen ik een moeder werd, dacht ik dat het me niet meer kon schamen.

Ik bedoel, persoonlijke bescheidenheid ging meestal uit het raam met de bevalling. En het weinige dat ik had bewaard, werd verder afgestoken door mijn eerste baby de borst te geven. Het was volledig uitgewist met mijn seconde (baby moest eten wanneer en waar we ook waren met haar grote broer, zelfs op dagen met veel wind toen verpleegstershoezen weigerden mee te werken).

Dan is er persoonlijke hygiëne. Zoals je weet, als je een pasgeboren baby hebt, ben je behoorlijk bedekt met plassen, poepen en spugen, en God weet wat nog meer in die eerste paar maanden. Wat was die geur? Waarschijnlijk mij.

En laten we de incidentele openbare kernsmelting, veroorzaakt door een laat eten of dutje, niet vergeten.

Maar dit hoort allemaal bij het ouder zijn, toch? Rechts. Niets te zien hier, mensen.

Mijn peuter, de kinderarts en de driftbuien

Waar ik niet op voorbereid was, was de herhaalde gruwel en vernedering van het nemen van mijn baby naar de dokter - of, meer specifiek, het nemen van mijn kleuter naar de dokter.

Als je een baby hebt, verwacht je dat hij huilt wanneer hij wordt gepord, gepord en ondervraagd. Hij is gewend om geknuffeld, gekieteld en gekust te zijn. Dus, deze vreselijke afwijking van de norm is natuurlijk op zijn zachts gezegd schokkend.

Het enige dat je hoeft te doen, is hem liefdevol laten zwijmelen en kalmeren, en als je borstvoeding geeft, steek dan een boob in zijn mond en alles is weer goed met de wereld. Sterker nog, je zult waarschijnlijk zelfs een wetende glimlach wisselen met de kinderarts: Baby's! Wat kan je doen? En kijk hoe schattig hij is, zelfs wanneer hij schreeuwt!

Het gillen van een peuter is echter niet zo vertederend.

Nee, in plaats van een lieve, gemakkelijk tevreden baby, heb je een hel op wielen, feisty, eigenzinnig, flailing kind dat nog niet over de woorden beschikt om zich goed uit te drukken maar die veel GEVOELENS heeft. Oh, en heb ik al gezegd dat peuters ook keihard zijn?

Ik kan me niet eens voorstellen wat er in dit scenario gebeurt als je een tweeling hebt. Nou, eigenlijk kan ik, en ik denk dat moeders van tweelingen echte medailles verdienen, omdat dat klinkt als een negende niveau van helmarteling daar.

Maar terug naar mij en mijn ene zich misdragende kind. Als ouders weten we dat peuters zichzelf niet echt kunnen beheersen, dat ze allemaal id (verlangen) zijn, dat ze nog steeds in hun vormende jaren zitten en gewoon leren hoe te handelen in de wereld.

Maar waarom doen ze dit ?! Ze zouden beter moeten weten! We zijn goede ouders, en we hebben ze beter geleerd.

En ligt het aan mij, of is die leuke dokter plotseling volledig veroordelend? Misschien of misschien niet, maar het voelt echt als het je probeert om je peuter stil te laten zitten en te stoppen met GILLEN. Wat denkt uw kind dat de dokter gaat doen, hem pijn doen en hem steken met iets scherps?

Oh wacht. Ja, dat is precies wat er gaat gebeuren, en peuters onthouden het. Kinderen hebben een serieus gevoel van zelfbehoud, wat echt geweldig is als je erover nadenkt. Het maakt de versterving niet minder in het moment. Maar het helpt om dit feitje later te onthouden, wanneer je opgerold op de bank zit in de foetushouding, binge-watching? This Is Us? en je verdriet verdrinken in Cheetos.

Herziening van de bezoekstrategie van de arts

Na een zelfmedelijdende aflevering had ik een openbaring: waarom geen reis maken naar de spreekkamer van de dokter? Ja, PLEZIER. Als ik op de een of andere manier de ervaring zou kunnen demystificeren en de kracht in de handen van mijn kind zou kunnen brengen, zou het dingen kunnen keren.

Dus de volgende dag voldeed ik aan boeken over doktersbezoeken. Vrijwel elke populaire serie heeft er een (denk aan: Sesamstraat, de buurt van Daniel Tiger, en de Berenstain Bears?). Als mijn peuter kon zien dat zijn favoriete personages naar de dokter gingen en er niets slechts gebeurde, zou hij misschien niet zo bang zijn.

Maar het was niet genoeg. Hij had iets tastbaars nodig. Dus ik heb een speelgoedkit voor dokters waar we de hele tijd mee begonnen spelen. We wisselden rollen van arts / patiënt af en we hadden een hele wachtkamer vol met knuffelbeesten die ons volledig zouden aanklagen wegens wanpraktijken als het echte mensen waren geweest. Hij vond het geweldig, en ik ook, ook al was hij een beetje te enthousiast over het testen van mijn reflexen (ouch).

Ik voelde me behoorlijk zelfverzekerd maar nog steeds een beetje zenuwachtig tegen de tijd dat zijn volgende check-in rolde. En op het laatste moment legde ik de set onder de kinderwagen en nam deze mee. Dat bleek de echte sleutel te zijn.

Terwijl hij naast de echte dokter speelde, vervaagden zijn zorgen. Terwijl de arts hem onderzocht, luisterde mijn zoon met zijn eigen stethoscoop naar de hartslag van de dokter. Toen keek hij in de oren van de dokter, deed alsof hij hem een ​​injectie gaf, legde een verband op hem, enzovoort. Het was schattig, maar meer to the point, het leidde hem volledig af van wat de dokter aan het doen was.

Zeker, hij huilde nog steeds een beetje toen hij zijn foto's kreeg, maar het was niets vergeleken met het gekwelde gejammer van eerdere doktersbenamingen. Bovendien stopte het huilen vrij snel omdat hij opnieuw werd afgeleid door een arts te bespelen. Succes!

Aanvaarden dat je geen slechte ouder bent omdat je kind huilt

Daarna kon ik mijn hoofd weer omhoog houden toen ik naar de kinderarts ging. Ik was geen ouderlijke ouder, en de dokter kon dat eindelijk zien. Jeej mij!

Ik realiseerde me ook dat dit zo'n gek ding was om je voor te schamen. Dit was tenslotte een kleuter we hadden het over. Ik zwoer dat ik me nooit meer zou schamen voor een probleem met het ouderschap.

Eh, ja, ging die gelofte vrij snel uit het raam? eens mijn zoon duidelijk begon te spreken in volledige, ongefilterde, ongepaste, belastende zinnen.Maar het was leuk zolang het duurde!

Heeft uw peuter moeite om naar de dokter te gaan? Hoe pak je het aan? Deel uw tips en trucs met mij in de comments!

---

Dawn Yanek woont in New York met haar man en hun twee hele lieve, enigszins gekke kinderen. Voordat ze moeder werd, was ze een tijdschriftredacteur die regelmatig op tv verscheen om nieuws, mode, relaties en popcultuur met beroemdheden te bespreken. Tegenwoordig schrijft ze over de zeer reële, relateerbare en praktische kanten van het ouderschap momsanity.com. Je kunt haar ook vinden op Facebook, tjilpen, en Pinterest