Leven na kanker Wat ik heb geleerd over het vinden van een nieuwe balans tussen werk en privéleven

Kanker heeft, naast een allesomvattende minpunt, een manier om je leven te temperen. In 2012 kreeg ik de diagnose kanker toen ik 30 was en naar Los Angeles verhuisde voor een promotie op mijn werk. Eerlijk gezegd had ik geen tijd voor kanker, maar kanker houdt zich niet echt bezig met hoe druk je bent.

Vanaf mijn eerste diagnose tot chemo en daarna moest ik snel uitvinden hoe ik een balans kon vinden tussen wat ik moest doen voor mijn levensonderhoud en wat ik moest doen voor mijn geestelijke gezondheid en welzijn. Mijn ervaring zal natuurlijk niet helemaal van jou zijn, maar ik kan je wat advies geven op basis van mijn reis om je te helpen met die van jou.

Het moment dat alles verandert

Het begon allemaal met pijn in mijn lies en een blauwe plek op mijn testikel. Ik vond een arts die binnen een week onthulde dat mijn bloed verhoogde hCG-spiegels had, een hormoon dat een indicator is voor tumorgroei bij mannen. Een uroloog vertelde me dat de zaadbal moest worden verwijderd voor een biopsie. Dus binnen de korte tijdspanne van een maand, en slechts een paar korte weken na mijn verhuizing naar Los Angeles, kreeg ik te horen dat het biopsie inderdaad een tumor vertoonde en dat ik meerdere ronden chemotherapie nodig zou hebben om te voorkomen dat er extra tumoren zouden opduiken.

Met deze nieuwe enorme uitdaging voor me, realiseerde ik me al snel dat ik niet met geld aan het rollen was of veel vrije tijd in mijn bezit had. Ik wist dat de chemo intens zou zijn; soms zou het vijf dagen per week zijn, zes uur per dag. Een adviseur voor chemotherapie, een verpleegkundige die is aangesteld om me te helpen begrijpen hoe de ervaring zou zijn, vertelde me dat het proces moeilijk zou zijn en dat sommige mensen vinden dat werken tijdens chemo stressvol is.

Stressvoller dan kanker ?! Zou ik tijdens dat kunnen werken? Nee, natuurlijk niet, maar zoals ik al zei, ik had geld nodig.

? Je doet wat je moet doen ,? mijn baas zei tot mijn vreugde, tot even later, toen hij eraan toevoegde,? Maar weet je, mijn vriendin had kanker en ze werkte tijdens chemo.? Deze zachte duw om te werken was niet wat ik op dat moment nodig had. Ik voelde de druk om te blijven werken vanuit mijn bazen en mijn portemonnee, maar ik wist dat ik dat niet zou kunnen.

1. Denk eraan: u hoeft dit niet alleen aan te gaan

Stel om te beginnen vast wat voor soort ondersteuning u nodig heeft en welke ondersteuningssystemen u op dit moment heeft. Kanker kan veel zelf zijn, vooral als je wilt blijven werken. Wanneer iemand iets doormaakt dat zo persoonlijk is als chemo, is het enige wat ze willen horen en respecteren voor hoe ze zich voelen.

Ik heb gemerkt dat er een neiging is onder mensen zonder kanker om de persoon in chemo te helpen, te vragen hoe ze zijn, dingen voor ze te doen en ze voorzichtig te behandelen. Ik weet zeker dat sommige mensen daar op reageren, maar laat mensen weten of dat te veel voor je is, vrienden of collega's.

2. Maak de juiste keuzes voor jezelf

Elke persoon die op het punt staat om chemo te ondergaan, moet beslissen of hij wil blijven werken, dat hij gehandicapt moet worden of dat hij langdurig gehandicapt moet zijn. Helaas is dit deel van de kankerervaring vaag, omdat de situatie van iedereen anders is. De wettelijke rechten verschillen per staat, maar als u uw belastingen hebt betaald, komt u meer dan waarschijnlijk in aanmerking voor een handicap op korte termijn.

Sommige bedrijven bieden langdurige arbeidsongeschiktheid, wat een goede optie is, maar velen kiezen ervoor om dat uit te stellen tot ze de kortetermijnongeschiktheid hebben opgebruikt die ze worden toegewezen. Als u echter geen werknemer bent en niet hebt betaald aan het systeem, dan zijn uw opties meestal Medicaid en sociale zekerheid.

Ik weet wat je denkt: het is een grote bal van verwarring en hoe moet iemand met een traumatische levenservaring een beslissing nemen? Grote vraag, maar ik kan dat niet voor u beantwoorden. Wat ik je kan vertellen, is de beste oplossing om de tijd te nemen om al je opties voor je klaar te zetten en advies in te winnen bij je artsen. Dit is een van de belangrijkste beslissingen die je moet nemen tijdens je reis met kanker.

3. Overweeg om met een therapeut te praten voordat u weer aan het werk gaat

Toen ik mijn laatste chemokuur naderde, wist ik dat ik vrij snel weer aan het werk moest gaan, maar ik snakte naar gemoedsrust, sommigen stilletjes van het lawaai van artsen, patiënten en weldoeners. Helaas ging de $ 500 per maand van kortlopende arbeidsongeschiktheidsuitkeringen niet ver, en stond de druk erop om weer aan het werk te gaan.

Het is onmogelijk om te weten wanneer je klaar bent om terug te springen in je baan totdat je lichaam en geest zich er klaar voor voelen. Mijn post-chemowetenschap zat vol emoties, zowel goed als slecht, en ik wist niet hoe ik ze moest verwerken. Als er iets was, had ik naar mijn innerlijke stem moeten luisteren die me zei te vertragen.Maar zoals voor veel mensen nam de realiteit van de echte wereld het over.

Slechts twee weken na mijn laatste chemokuur ging ik weer aan het werk. Mijn eerste dag bestond uit een paar e-mails en uren van tranen. Ik wilde daar niet zijn, ik voelde me overweldigd en ik wist niet hoe ik mijn omgeving moest verwerken. Zelfs de verlichting leek overweldigend. Deze plaats was zowel bekend als vreemd vreemd. Na wat ik net had doorgemaakt, voelde niets normaals. Ik zou nooit meer kankerloos kunnen zijn, H. Alan Scott. De tranen verdwenen uiteindelijk, maar het gewicht werd nooit van mijn schouders getild.

Als ik iets had kunnen veranderen, zou ik tijdens en na de chemotherapie in therapie zijn geweest met iemand die wist hoe mensen kanker en chemo verwerken. Ik stromde eigenlijk doelloos rond. Ik deed wat ik dacht dat goed was met weinig begeleiding, daarom ging ik meteen weer aan het werk in plaats van naar mijn lichaam te luisteren en iets langer terug te stappen.

4. Serieus, neem de tijd die je nodig hebt

Na een paar maanden begon ik dagen van werk te missen, kreeg ik milde paniekaanvallen, begon ik tegen mensen te schreeuwen en huilde willekeurig. Ik kon voelen dat er iets mis was met mij in mijn hart, maar ik kon het niet aan mijn vinger leggen. Ik heb eindelijk een psychiater ontmoet, iets wat ik al veel eerder had moeten doen. Samen met mijn oncoloog werd besloten dat ik uitgebreide therapie moest ondergaan, en we vulden de noodzakelijke papieren in voor langdurige invaliditeit.

Meer dan een jaar lang heb ik gewerkt aan het verwerken van wat er met mij was gebeurd. Ik nam de tijd om de kanker en de chemo en de afbraak te begrijpen. Ik ging op antidepressiva die me hielpen om mijn emoties onder controle te houden en ontmoette regelmatig mijn psychiater en therapeut. Ik nam de tijd om beter te worden en om de nieuwe ik, post-kanker, te leren kennen.

Het werd duidelijk dat een traditionele werkomgeving voor mij niet in de kaart lag. De realiteit van typische werkruimten werd triggers voor mij. Kantoorruimtes, e-mails, alle dingen die ooit bijproducten van mijn werk waren, werden herinneringen aan het moment waarop kanker zijn lelijke kop opstak. Tot op de dag van vandaag kan ik alleen drie dagen per week op e-mail reageren.

Maar terwijl ik aan mezelf werkte, begon ik alternatieve manieren te leren om een ​​inkomen te verdienen dat werkte voor mijn nieuwe levensplan. Ik nam freelance banen, werkte op contract en werkte voor bedrijven van thuis uit. Het is niet gemakkelijk en het vergt een concentratie die niet voor iedereen is, maar het stelt me ​​in staat om mentaal kalm te blijven terwijl ik toch een broodnodige bron van inkomsten krijg (omdat kankerschuld mijn nieuwe merk is).

Ik weet niet of ik mijn perfecte balans al heb gevonden. Het is vier jaar geleden dat ik de diagnose kreeg, en twee jaar geleden zag ik wat nodig was voor mijn eigen mentale welzijn in plaats van de tekenen te negeren. Ik ben nog aan het aanpassen, nog steeds werkend aan de herinneringen aan kanker en chemo. Maar ik hou van wie ik nu ben en hou van het werk dat ik heb kunnen produceren. Ik ben dankbaar voor het vermogen om voor mezelf te zorgen terwijl ik nog steeds de kost verdien. Ik verdien zeker niet zoveel geld als toen ik een kantoorbaan had, maar als het vinden van de balans tussen werk en zelfzorg betekent minder geld verdienen, kies ik voor zelfzorg.

�

H. Alan Scott is een schrijver / komiek uit Los Angeles. Zijn werk is te zien op MTV, VICE, Esquire, Huffington Post, Thought Catalog, Daily Dot, Nerdist en Fusion. Hij is verschenen op CNN, MTV, Fusion en 'Jimmy Kimmel Live'. Hij heeft geraadpleegd over Fusion's "No, You Shut Up" en TV Land's "Younger." H. Alan heeft zijn kankerdiagnose beschreven met #Chemocation, die momenteel wordt uitgewerkt tot een gedenkschrift.