Een brief aan mijn dochter terwijl ze beslist wat ze met haar leven moet doen

Lieve dochter van mij,

Ik denk dat een van mijn favoriete dingen over het feit dat ik je mama ben, in staat is om je elke dag te zien groeien en veranderen. Je bent nu 4 jaar oud, en het is waarschijnlijk mijn favoriete leeftijd tot nu toe. Niet dat ik de lieve babysnuggles niet mis, of de opwinding van al je primeurs. Maar nu, mijn lieve meid? We hebben werkelijke gesprekken samen. Het soort waar we heen en weer praten. Je beantwoordt mijn vragen en vraagt ​​die van jezelf. Het soort gesprekken waarbij je je eigen gedachten en meningen vormgeeft in plaats van alleen maar te napraten wat je hebt gehoord. Nu krijg ik meer te zien in die mooie geest van jou, en ik hou ervan.

Onlangs hadden we het over wat je zou willen zijn als je groot bent. U zei: "Captain America." En ik glimlachte. Ik denk dat je de vraag nog niet helemaal begrijpt, en dat is oke. Ik vind het heel leuk dat Captain America jouw ultieme doel is.

Maar op een dag, niet al te ver in de rij, vermoed ik dat je je gaat realiseren dat volwassenen beslissingen nemen over hoe zij hun leven doorbrengen en hun geld verdienen. ?Wat wil je worden?? Dat zal een vraag zijn die je vaker zult horen dan niet. En hoewel je antwoorden waarschijnlijk duizend keer zullen veranderen als je groeit, weet ik dat je ook de druk achter de vraag begint te voelen.

En ik wil gewoon dat je weet: geen van die druk zal van mij komen.

Groot dromen

Zie je, toen ik een kind was, was mijn allereerste droom om een ​​schrijver te zijn. De dag dat ik mijn eerste dagboek kreeg, was het dat. Ik wist dat ik verhalen wilde schrijven voor de kost.

Ergens op de weg veranderde die droom in mij om een ​​actrice te willen zijn. En dan een dolfijnentrainer, waar ik uiteindelijk ook naar school ging. Of althans, dat is wat ik in de universiteit begon te geloven dat ik zou zijn. Die droom duurde echter maar een semester. En toen was het terug naar de tekentafel.

Het duurde zeven jaar om mijn studie af te ronden. Ik veranderde mijn hoofd meerdere keren: celbiologie, toen ik kinderarts-oncoloog wilde worden; vrouwenstudies, toen ik meestal alleen maar zweefde en niet zeker wist wat ik zou moeten zijn. Uiteindelijk koos ik voor psychologie, toen ik besloot dat mijn roeping was om met misbruikte en verwaarloosde kinderen in het pleegzorgsysteem te werken.

Dat was het diploma waarmee ik uiteindelijk ben afgestudeerd, alleen om te keren en een baan te krijgen als uitvoerend assistent bij een groot bedrijf een paar maanden later.

Uiteindelijk werkte ik mijn weg naar menselijke hulpbronnen, waarbij ik mijn diploma alleen gebruikte om te bewijzen dat ik in feite naar de universiteit was gegaan. Ik verdiende goed, ik had goede voordelen en ik heb genoten van de mensen met wie ik heb gewerkt.

Al die tijd was ik aan het schrijven. Kleine bijbaantjes eerst, dan werk dat steeds consistenter begon te vloeien. Ik begon zelfs aan een boek te werken, vooral omdat ik zoveel woorden had die ik op papier moest zetten. Maar ik had nooit gedacht dat ik er een carrière van zou kunnen maken. Ik had nooit gedacht dat ik echt kon leven met iets waar ik zoveel van hield.

Helaas is dat de leugen die ons zo vaak wordt verteld. Wanneer we kinderen onder druk zetten om erachter te komen wat ze willen zijn in zulke jonge tijdperken, wanneer we ze naar school sturen voordat ze klaar zijn, wanneer we geld en stabiliteit benadrukken over passie en geluk - we overtuigen ze dat wat ze leuk vinden niet kan mogelijk is wat hen succes brengt.

Leren houden van wat je doet

Er gebeurde echter iets grappigs toen je werd geboren. Toen ik die eerste maanden thuis met je doorbracht, realiseerde ik me dat teruggaan naar een 9-tegen-5 waar ik niet gepassioneerd over was plotseling ellendig voor me zou worden. Ik had nog nooit een hekel gehad aan mijn werk, maar ik wist dat ik dat zou doen als ik je zou afnemen.

Ik wist dat ik moest werken omdat we het geld nodig hadden. Maar ik wist ook dat die uren weg van jou me de moeite waard zouden moeten zijn. Als ik ooit die scheiding zou overleven, zou ik moeten houden van wat ik deed.

Dus vanwege jou begon ik harder te werken dan ik ooit in mijn leven heb gewerkt om iets te bouwen. En ik deed. Toen ik 30 was, werd ik schrijver. Ik liet het werken. En vier jaar later ben ik gezegend, niet alleen om een ​​carrière te hebben waar ik gepassioneerd over ben, maar ook om een ​​carrière te hebben die me de flexibiliteit biedt die ik nodig heb om het soort moeder te zijn dat ik wil zijn.

Kort gezegd: voed je passie

Ik wil die passie ook voor jou, lieve meid. Wat je ook wordt, wat je ook doet met je leven, ik wil dat het je gelukkig maakt. Ik wil dat het iets is dat je passie voedt.

Dus of je nu thuis moeder bent, of helemaal geen moeder, of een artiest, of een raketwetenschapper, ik wil dat je dit één ding weet: je hoeft er geen enkele uit te vinden tegen de tijd je bent 18, of 25, of zelfs 30.

Je hoeft niet alle antwoorden te hebben, en ik zal je nooit onder druk zetten om gewoon een keuze te maken. Je mag verkennen. Om erachter te komen en te ontdekken wat je echt wilt. Je mag niet op een bank zitten en niets doen, maar je hebt mijn toestemming om te falen. Om je gedachten te veranderen. Om een ​​pad te bewandelen dat niet goed blijkt te zijn, en een paar keer van richting te veranderen.

Je hebt zoveel tijd om erachter te komen wat je met je leven wilt doen. En wie weet, misschien zul je op een dag echt weten hoe je Captain America moet zijn.

Zolang dit je laat voelen dat je je gelukkig en vervuld voelt, beloof ik dat ik je grootste cheerleader zal zijn bij elke stap van de weg.

Liefde,

Je moeder