Ik omhels mijn angst, omdat het een deel van mij is
Share
China McCarney was 22 toen hij voor het eerst werd gediagnosticeerd met gegeneraliseerde angststoornis en paniekstoornis. En in de acht jaar daarna heeft hij onvermoeibaar gewerkt aan het uitwissen van het stigma rond geestesziekten en om mensen te verbinden met de middelen die ze nodig hebben om het te bestrijden. Hij moedigt mensen aan om niet te vechten of hun omstandigheden te negeren (zoals hij gedaan heeft), maar om hun voorwaarden te accepteren als onderdeel van wie ze zijn.
In maart 2017 richtte China de non-profit Athletes Against Anxiety and Depression (AAAD) op. ? Ik besefte dat ik de verantwoordelijkheid moest nemen om een platform te creëren waar mensen hun verhaal konden delen ,? hij zegt. ? Ik besefte dat ik moest helpen een gemeenschap te creëren waarin mensen de kracht hadden om 100 procent van zichzelf te omarmen.?
In de eerste donatiecampagne heeft de AAAD fondsen bijeengebracht ter ondersteuning van de American Association of American Angst and Depression Association of America (ADAA), waarmee hij de focus en informatie geeft die hij nodig heeft om zijn geestelijke gezondheid aan te pakken. We hebben China ingehaald om meer te weten te komen over zijn reis met angst en wat mentaal bewustzijn voor hem betekent.
Wanneer begon u voor het eerst te beseffen dat u worstelde met angst?
China McCarney: De eerste keer dat ik een paniekaanval kreeg, was in 2009. Tot dan toe had ik normale angst en zenuwen meegemaakt, maar de paniekaanval was iets waar ik nog nooit mee te maken had gehad. Ik ging door veel stress met een overgang in mijn honkbalcarrière, en terwijl ik op reis was naar Noord-Californië, had ik het gevoel dat ik zou sterven. Ik kon niet ademen, mijn lichaam voelde alsof het van binnenuit brandde en ik moest van de weg af om uit de auto te komen en lucht te krijgen. Ik liep twee of drie uur om mezelf te verzamelen voordat ik mijn vader moest bellen om me op te halen. Het is sinds die dag acht jaar geleden een 'touch-and-go'-ervaring en een steeds evoluerende relatie met angst.
Hoelang heb je er alleen mee geworsteld voordat je hulp kreeg?
CM: Ik worstelde vele jaren met angst voordat ik hulp kreeg. Ik had het af en toe afgehandeld en daarom dacht ik niet dat ik hulp nodig had omdat het niet consistent was. Vanaf het einde van 2014 begon ik de angst consequent te behandelen en begon ik dingen te vermijden die ik mijn hele leven had gedaan. Dingen die ik mijn hele leven had genoten begonnen me opeens bang te maken. Ik heb het maandenlang verstopt en midden 2015 zat ik in mijn auto na een paniekaanval en besloot dat genoeg genoeg was. Het was tijd om professionele hulp te krijgen. Ik reikte die dag naar een therapeut en begon meteen met counseling.
Waarom aarzelde je om open te zijn over het hebben van angsten of om de hulp te krijgen die je nodig hebt?
CM: De grootste reden waarom ik niet open wilde zijn over het hebben van angstgevoelens, is omdat ik me schaamde en me schuldig voelde dat ik ermee te maken had. Ik wilde niet geëtiketteerd worden als "niet normaal" of iets dergelijks. Opgroeiend in atletiek, word je aangemoedigd om geen emoties te tonen en "emotieloos" te zijn. Het laatste dat je wilde toegeven was dat je angstig of nerveus was. Het grappige was dat ik me op het veld op mijn gemak voelde. Ik voelde geen angst of paniek op het veld. Het was buiten het veld waar ik me door de jaren heen steeds slechter begon te voelen en de symptomen en problemen van iedereen verborg. Het stigma dat verband houdt met geestelijke gezondheidsproblemen leidde ertoe dat ik de onzekerheid van angst maskeerde door alcohol te misbruiken en een teruggetrokken levensstijl te leiden.
Wat was het breekpunt?
CM: Het breekpunt voor mij was toen ik geen normale, routinematige, dagelijkse taken kon uitvoeren en toen ik begon met het leven van het vermijdende type. Ik wist dat ik hulp moest krijgen en de reis naar de echte ik moest beginnen. Die reis evolueert nog elke dag en ik vecht niet langer om mijn angst te verbergen of te bestrijden. Ik vecht om het te omarmen als een deel van mij en 100% van mezelf te omarmen.
Hoe ontvankelijk waren de mensen om je heen voor het feit dat je een psychische aandoening hebt?
CM: Dat is een interessante overgang geweest. Sommige mensen waren erg ontvankelijk en sommige niet. De mensen die niet kunnen begrijpen, elimineren zichzelf uit je leven, of je elimineert ze. Als mensen bijdragen aan het stigma en de negativiteit van een probleem met de geestelijke gezondheid, is er niets goeds aan als ze in de buurt zijn. We hebben allemaal te maken met iets, en als mensen het niet kunnen begrijpen, of op zijn minst proberen te zijn, zal het stigma nooit verdwijnen. We moeten elkaar machtigen om 100 procent van onszelf te zijn, niet proberen de persoonlijkheden van anderen aan te passen aan onze eigen levens en wensen.
Wat is volgens jou de sleutel tot het verslaan van het stigma dat samenhangt met geestesziekten?
CM: Empowerment, communicatie en krijgers die bereid zijn om hun verhaal te delen. We moeten onszelf en anderen de kracht geven om onze verhalen te delen over wat we doormaken. Dat zal beginnen met het opbouwen van een gemeenschap van mensen die bereid zijn om open en eerlijk te communiceren over hun geestelijke gezondheidsproblemen. Hierdoor kunnen steeds meer mensen naar voren komen en hun verhaal vertellen over hoe zij hun leven leiden en tegelijkertijd een probleem met de geestelijke gezondheid bestrijden. Ik denk dat dit een van de grootste misvattingen is: mensen hebben niet het gevoel dat je een succesvol leven kunt leiden terwijl je ook een probleem hebt met geestelijke gezondheid. Mijn strijd tegen angst is nog lang niet afgelopen. Maar ik weiger om mijn leven langer op te houden en te wachten om me "perfect" te voelen.
Recente onderzoeken tonen aan dat psychische aandoeningen toenemen, maar dat toegang tot behandeling nog steeds een probleem is. Wat denk je dat er kan worden gedaan om dat te veranderen?
CM: Ik geloof dat het probleem te maken heeft met mensen die willen reiken om behandeling te krijgen. Ik denk dat het stigma veel mensen ontmoedigt om hulp te zoeken die ze nodig hebben. Daarom worden er niet veel fondsen en middelen gecreëerd. In plaats daarvan, mediceren mensen zichzelf en krijgen niet altijd de echte hulp die ze nodig hebben.Ik zeg niet dat ik tegen medicatie ben, ik denk gewoon dat mensen daar eerst naar kijken voordat ze counseling, meditatie, voeding en informatie en middelen van organisaties zoals Healthline en de ADAA verkennen.
Denk je dat je je angst zou hebben aangepakt voordat de dingen tot een hoogtepunt kwamen als de samenleving als geheel opener was over geestelijke gezondheid?
CM: Honderd procent. Als ik opgroeide was er meer opleiding en openheid over symptomen, waarschuwingssignalen en waar te gaan als je te maken had met angst of depressie, ik heb niet het gevoel dat het stigma zo slecht zou zijn. Ik denk ook niet dat de medicatiecijfers zo slecht zijn. Ik denk dat mensen vaak naar het kantoor van een privéarts gaan om medicatie te krijgen in plaats van om advies te vragen of met hun geliefden te praten omdat ze zich schamen en er niet veel onderwijs opgroeit. Ik weet voor mij dat de dag dat ik me beter begon te voelen, toen ik omarmde dat angst een deel van mijn leven was en openlijk begon te delen over mijn verhaal en mijn worstelingen.
Wat zou u zeggen tegen iemand die onlangs de diagnose van of een probleem met geestelijke gezondheid heeft gehad?
CM: Mijn advies zou zijn om je niet te schamen. Mijn advies zou zijn om de strijd vanaf de eerste dag te omarmen en te beseffen dat er een hoop bronnen zijn. Bronnen zoals Healthline. Middelen zoals de ADAA. Middelen zoals de AAAD. Schaam je niet en voel je niet schuldig, en verberg je niet voor de symptomen. Succesvolle levens en geestelijke gezondheidsproblemen hoeven niet van elkaar te worden gescheiden. Je kunt elke dag vechten en tegelijkertijd een succesvol leven leiden en je dromen najagen. Elke dag is een strijd voor iedereen. Sommige mensen vechten een fysiek gevecht. Sommige mensen vechten tegen een geestelijke gezondheidsstrijd. De sleutel tot succes is je strijd omarmen en je erop concentreren om elke dag je best te doen.
Hoe verder te gaan
Angststoornissen treffen alleen al in de Verenigde Staten meer dan 40 miljoen volwassenen, ongeveer 18 procent van de bevolking. Ondanks dat het de meest voorkomende vorm van geestesziekte is, vindt slechts ongeveer een derde van de mensen met angst ooit een behandeling nodig. Als je angstig bent of denkt dat je dat zou kunnen doen, neem dan contact op met organisaties zoals de ADAA en leer van de verhalen van mensen die schrijven over hun eigen ervaringen met de aandoening.
Kareem Yasin is een schrijver en redacteur bij Healthline. Buiten gezondheid en welzijn is hij actief in gesprekken over inclusiviteit in de reguliere media, zijn thuisland Cyprus en de Spice Girls. Bereik hem op Twitter of Instagram.
