Proconentheorie van de tegenstander

Wat is de tegenstander-procestheorie van kleurenvisie?

De tegenstander-procestheorie suggereert dat de manier waarop mensen kleuren waarnemen wordt beheerst door drie tegengestelde systemen. We hebben vier unieke kleuren nodig om de waarneming van kleur te karakteriseren: blauw, geel, rood en groen. Volgens deze theorie zijn er drie tegengestelde kanalen in onze visie. Zij zijn:

• blauw versus geel
• rood versus groen
• zwart versus wit

We zien een tint op basis van maximaal twee kleuren tegelijk, maar we kunnen slechts een van de tegenovergestelde kleuren tegelijk detecteren. De tegenstander-procestheorie stelt voor dat één lid van het kleurenpaar de andere kleur onderdrukt. We zien bijvoorbeeld geelachtig-groene en roodachtig-gele kleuren, maar we zien nooit roodachtig-groene of geelachtig-blauwe kleurtonen.

De theorie werd voor het eerst voorgesteld door de Duitse fysioloog Ewald Hering in de late jaren 1800. Hering was het oneens met de leidende theorie van zijn tijd, bekend als de trivariantie van vision-theorie of trichromatische theorie, naar voren gebracht door Hermann von Helmholtz. Deze theorie suggereerde dat kleurenvisie is gebaseerd op drie primaire kleuren: rood, groen en blauw. In plaats daarvan geloofde Hering dat de manier waarop we kleuren bekijken gebaseerd is op een systeem van tegengestelde kleuren.

Tegenstandige procestheorie versus trichromatische theorie

Zoals hierboven vermeld, botste de proces-theorie van Hering met de trichromatische theorie die zijn tijd domineerde. Sterker nog, Hering stond erom bekend sterk te protesteren tegen de theorie van von Helmholtz. Dus wat is correct?

Het blijkt dat beide theorieën noodzakelijk zijn om de fijne kneepjes van het kleurenonderzoek van de mens volledig te beschrijven.

De trichromatische theorie helpt om uit te leggen hoe elk type kegelreceptor verschillende golflengten in licht detecteert. Aan de andere kant helpt de tegenstander-procestheorie om uit te leggen hoe deze kegeltjes zich verbinden met de zenuwcellen die bepalen hoe we een kleur in onze hersenen waarnemen.

Met andere woorden, de trichromatische theorie legt uit hoe kleurenvisie optreedt bij de receptoren, terwijl de procestheorie van de tegenstander interpreteert hoe kleurenvisie optreedt op een neuraal niveau.

De tegenstander verwerkt theorie en emotie

In de jaren zeventig gebruikte psycholoog Richard Solomon Hering's theorie om een ​​theorie van emotie en motivationele toestanden te creëren.

Salomo's theorie beschouwt emoties als paren van tegenstellingen. Sommige emotionele tegengestelde paren zijn bijvoorbeeld:

• angst en opluchting
• plezier en pijn
• slaperigheid en opwinding
• depressie en tevredenheid

Volgens Solomon's procestheorie van de tegenstander, triggeren we een emotie door de tegenovergestelde emotie te onderdrukken.

Stel dat u bijvoorbeeld een prijs ontvangt. Op het moment dat u het certificaat krijgt, kunt u veel vreugde en plezier voelen. Een uur nadat je de prijs hebt gekregen, voel je je misschien een beetje bedroefd. Deze secundaire reactie is vaak dieper en duurt langer dan de eerste reactie, maar verdwijnt geleidelijk.

Nog een voorbeeld: kleine kinderen worden geïrriteerd of huilen met Kerstmis een paar uur na het openen van geschenken. Salomo zag dit als het zenuwstelsel dat probeerde terug te keren naar een normaal evenwicht.

Na herhaalde blootstelling aan een stimulus neemt uiteindelijk de aanvankelijke emotie af en de secundaire reactie intensiveert. Dus na verloop van tijd, dat? Na-gevoel? kan de dominante emotie worden die geassocieerd wordt met een bepaalde stimulus of gebeurtenis.

De tegenstander procestheorie in actie

Je kunt de tegenstander procestheorie testen met een experiment dat een negatieve nabeeld illusie creëert.

Kijk 20 seconden naar de onderstaande afbeelding en kijk vervolgens naar de witte ruimte achter de afbeelding en knipper. Let op de kleur van het nabeeld dat u ziet.

Als u liever het experiment offline doet, kunt u het volgende doen:

materialen

• één vel wit papier
• een blauw, groen, geel of rood vierkant
• een vierkant wit papier dat kleiner is dan het gekleurde vierkant

Methode

1. Plaats het vierkantje wit papier in het midden van het grotere gekleurde vierkant.
2. Kijk ongeveer 20 tot 30 seconden naar het midden van het witte vierkant.
3. Bekijk onmiddellijk het effen vel wit papier en knipper.
4. Let op de kleur van het nabeeld dat u ziet.

Het nabeeld moet de tegenovergestelde kleur hebben van wat je zojuist hebt gezien vanwege een fenomeen dat bekend staat als kegelvermoeidheid. In het oog hebben we cellen die kegels worden genoemd, die receptoren in het netvlies zijn. Deze cellen helpen ons om kleur en details te zien. Er zijn drie verschillende types:

• korte golflengte
• middelste golflengte
• lange golflengte

Wanneer u te lang naar een specifieke kleur staart, worden de kegelreceptoren die verantwoordelijk zijn voor het detecteren van die kleur moe of moe. De kegelreceptoren die de tegenovergestelde kleuren detecteren, zijn echter nog vers. Ze worden niet langer onderdrukt door de tegenovergestelde kegelreceptoren en kunnen sterke signalen afgeven. Dus wanneer je vervolgens naar een witte ruimte kijkt, interpreteert je brein deze signalen en zie je in plaats daarvan de tegenovergestelde kleuren.

De vermoeide kegels herstellen in minder dan 30 seconden en het nabeeld verdwijnt binnenkort.

De resultaten van dit experiment ondersteunen de procestheorie van de tegenstander van kleurenvisie. Onze perceptie van de kleur van het beeld wordt beheerst door de tegenovergestelde systemen van Hering. We zien alleen de tegenovergestelde kleur wanneer de receptoren voor de werkelijke kleur te vermoeid raken om een ​​signaal uit te zenden.

Emotionele toestanden en de tegenstander procestheorie

De procestheorie van Solomon kan verklaren waarom onaangename situaties nog steeds lonend kunnen zijn. Het kan zijn waarom mensen kunnen genieten van horrorfilms of sensatiezoekende gedragingen zoals parachutespringen. Het kan zelfs fenomenen zoals de high van de renner verklaren? en zelfverwondend gedrag, zoals snijden.

Na het ontwikkelen van zijn theorie, paste Solomon het toe op motivatie en verslaving. Hij stelde voor dat drugsverslaving het resultaat is van een emotionele combinatie van plezier- en ontwenningsverschijnselen.

Drugsgebruikers ervaren een intens genot wanneer ze voor het eerst een medicijn gaan gebruiken. Maar na verloop van tijd nemen de genotniveaus af en nemen ontwenningsverschijnselen toe. Ze moeten het middel dan vaker en in grotere hoeveelheden gebruiken om plezier te voelen en de pijn van ontwenning te voorkomen. Dit leidt tot verslaving. De gebruiker neemt niet langer het medicijn voor zijn plezierige effecten, maar in plaats daarvan ontwenningsverschijnselen te vermijden.

Waarom sommige onderzoekers Solomon's tegenstander procestheorie niet ondersteunen

Sommige onderzoekers ondersteunen Solomon's procestheorie voor tegenstanders niet volledig. In één onderzoek observeerden de onderzoekers geen toename van de ontwenningsrespons na herhaalde blootstelling aan een stimulus.

Er zijn goede voorbeelden die suggereren dat de tegenstander-procestheorie geldig is, maar op andere momenten is deze niet waar. Het verklaart ook niet volledig wat er zou gebeuren in situaties waarbij meerdere emotionele spanningen tegelijk optreden.

Net als veel andere theorieën in de psychologie, mag Solomon's tegenstander-procestheorie niet worden beschouwd als het enige proces dat betrokken is bij motivatie en verslaving. Er zijn verschillende theorieën over emotie en motivatie, en de theorie van tegenstanderprocessen is er slechts een van. Hoogstwaarschijnlijk zijn er verschillende processen die spelen.